بیانیه ۱۰۰ روزنامه نگار در انتقاد از عملکرد انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران
به گزارش جهان صنعت نیوز: متن کامل این نامه به این شرح است:اخراجِ چند ده خبرنگار و روزنامهنگار، خبر مشترک این روزهای رسانههای ایران است. اتفاقی که دومینو وار رخ میدهد. بسیاری از خبرنگاران نه قرارداد محکمی دارند و نه حقوق قابل توجهی اما همین قرارداد و حقوق نیمبند هم هر روز در گردابِ تصمیماتِ مدیریتی ویران میشود. این اخراجها در بسیاری از رسانهها به علت تهدیدات امنیت شغلی علنی نمیشوند و خبرنگاران در سکوت خبری بیکار و به انزوا کشیده میشوند.
خبرنگارانی که به کار با حداقل حقوق گردن نهاده بودند، حالا با حکم اخراج از زندگی باز میمانند. نه چنان مُزدی گرفتهاند که سرمایهای داشته باشند؛ نه قرارداد قابل اتکایی داشتهاند که بتوانند از مزایای بیمه بیکاری استفاده کنند. بسیار مواردی بوده که باوجود قرارداد قابل اتکا هم به خاطر دولتی بودن رسانه یا اعمال نفوذ مدیران مسئول، در نهایت دعوای حقوقی در ادارات کار فقط زحمتی اضافه برای خبرنگاران داشته و به نتیجه قابل توجهی نرسیده است.
درحالیکه مردم ایران در تنگنای معیشتی، بیشتر از هر زمان دیگری به تلاش خبرنگاران برای خبررسانی نیاز دارند. خبرنگارانی که از احوال بدشان معمولاً خبری منتشر نمیشود، حتی تشکلی واقعی برای پیگیری مطالبات صنفی خود ندارند. انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران، به استناد ترکیبِ بعضاً کارفرمایی هیئتمدیره، عملکرد و مواضعش در قِبال بیثباتی قراردادهای کاری، دستمزدهای کم و غیرقانونی و اخراجها- بیانیههایی که جز به «متأسفیم» و «امیدواریم» ختم نشد- از ماهیتِ کارگری خارجشده است. حتی در آخرین بیانیه این انجمن درباره اخراج روزنامهنگاران، ادبیات «متأسفیم» هم بهنوعی در حمایت از کارفرما تغییر کرد. وقتی بدون تشکل و اتحاد صنفی رها شدهایم، دیگر چه نیاز به یک چنین نمایشی است؟ آیا این کجروی بدون انتخابات پُر شبهه هیئتمدیره و رد صلاحیت تعدادی از دلسوزان ممکن بود؟ چیزی که ماهیتاً از آنِ ما نیست، با تابلوی انجمن صنفی کارگری، کارگری نخواهد شد.
اگرچه ما خبرنگاران تشکلی سراسری- و نه استانی- نیاز داریم اما حداقل انتظار میرفت این انجمنِ تازه متولد شده مشکلات روزنامهنگاران را رصد کند و برای حمایت از آنان وارد عمل میشود. این انتظار وجود داشت که «انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران» با نظارت دقیق و پیگیریهای مستمر از ادامه روند نادیده گرفته شدن حقوق روزنامهنگاران چه از سوی همکاران صنفی و چه از سوی نهادهای دیگر جلوگیری کند اما نهتنها این اتفاق رخ نداد بلکه وجود انجمن و ضعف عملکرد آن، امید اهالی رسانه را برای داشتن حمایت صنفی از بین برد. حتی در روزهایی که دستگاههای دولتی برخی خبرنگاران را به علت انجام رسالت پرسشگری، تحتفشار میگذاشتند نیز این انجمن جز بیانیه دادن، گامی فراتر نگذاشت.
اخبار برگزیدهلینک کوتاه :