پایان عصر ظریف

به گزارش جهان صنعت نیوز:  رویکرد اصولگرایان با او نیز که کاملا مشخص است و بعد از جلسه مجلس و گرفتن دو کارت زرد همزمان، نیازی به تشریح ندارد. بر این اساس است که تصور می‌شود با اتمام دولت روحانی، عصر ظریف نیز سر آمده و آقای وزیر در خوش‌بینانه‌ترین حالت سرگرم تدریس شود.

ظریف در حالی باید منتظر آغاز دوران بازنشستگی باشد که تا همین چند هفته قبل یکی از گزینه‌های جدی کاندیداتوری در انتخابات ۱۴۰۰ بود و از فعالان سیاسی گرفته تا رسانه‌ای به او اصرار می‌کردند که وارد رقابت شود. زمزمه‌ها و اخبار غیررسمی درباره رایزنی شورای هماهنگی جبهه اصلاحات با او و یا توصیه حاشیه ساز سیدحسن خمینی مبنی بر اینکه اگر کشور نیاز دارد، نباید از مسوولیت شانه خالی کرد، مصداق این مدعاست. هیچ‌یک از اینها اما  جواب نداد و ظریف راضی به ترک عرصه سیاست خارجی که در آن تسلط دارد، نشد. این رویکرد وی به تقویت طیفی از اصلاح‌طلبان که خواهان معرفی کاندیدای خالص بودند، انجامید و سبب شد گزینه حمایت از او از روی میز برداشته یا حداقل کمرنگ شود. شاهد این مدعا نیز آن است که همین دیروز علی صوفی دبیرکل حزب پیشرو اصلاحات در گفت‌وگو با «آفتاب یزد» طرح گمانه کاندیداتوری ظریف را سیاستی تخریبی و ساخته و پرداخته ذهن جریان اصولگرا خوانده بود.

وزیر امور خارجه روحانی اما تا اینجای کار از وضعیت راضی بود و چنانچه خودش در چندین مصاحبه گفت، منتظر تصدی همین وزارتخانه در دولت بعدی نشسته بود. اینکه امید ظریف به روی کار آمدن دولتی با خط‌مشی اصلاح‌طلبی یا اعتدالگرایی که او را مناسب وزارت خارجه بداند، واهی است یا واقعی، هنوز معلوم نشده اما تکلیف دوباره وزیر شدن او نسبتا معلوم است.

نگاهی به سوابق حضور ظریف در مجلس و برخوردهای توام با تندی و اهانت نمایندگان با وی از یک سو و دو کارت زرد دیروز از سوی دیگر، ثابت می‌کند که مجلس انقلابی قصد همراهی و همکاری با او را ندارد بنابراین حتی اگر فرض کنیم بعد از روحانی، رییس‌جمهوری اصلاح‌طلب یا میانه‌رو زمام امور کشور را به دست گیرد و ظریف را به عنوان وزیر امور خارجه خود برگزیند، اخذ رای اعتماد از این مجلس بعید است.

این سرنوشت سیاسی در حالی برای ظریف رقم می‌خورد که او به واسطه سال‌ها تجربه‌اندوزی در امر مذاکره و دیپلماسی می‌توانست بهترین گزینه برای حل و فصل مسائل برجامی و غیربرجامی ایران با دنیا باشد. خاصه اکنون که در آمریکا نیز بایدن و دموکرات‌ها سر کار آمده و امید به ثمربخشی مذاکره به عنوان اصلی‌ترین ابزار دیپلماسی را افزایش داده‌اند.

با این وصف به نظر می‌رسد آینده سیاسی ظریف از هم‌اینک مشخص شده و وی را گریزی از گوشه‌نشینی نیست. آقای وزیر البته مشابه این وضعیت را در دوران احمدی‌نژاد نیز تجربه کرده و گلایه‌ای هم از آن نداشت.