راهی جز مهاجرت نداریم!
به گزارش جهان صنعت نیوز: هنوز آمار دقیقی در این خصوص وجود ندارد. اما بر اساس آمار منتشرشده توسط سازمان نظام پزشکی ایران، یک سازمان غیردولتی و اصلی‌ترین نهاد صنفی متخصصان پزشکی، طی یک سال گذشته بیش از سه هزار پزشک درخواست دریافت مدارک برای خروج از کشور کرده‌اند. بر اساس این گزارش بخش پرستاری ایران هم با وضعیت مشابهی روبه‌رو است. طبق گفته مدیر انجمن پرستاران ایران، در همین دوره میزان مهاجرت پرستاران حدود ۳۰۰ درصد افزایش یافته است. طی یک سال گذشته از جامعه ۲۰۰ هزار نفری پرستاری ایران بیش از ۶۲ هزار پرستار مبتلا شدند. در این مدت بیش از ۱۰۰ پرستار جان خود را از دست دادند. البته بر اساس گزارش‌ها اکنون حدود شش هزار پرستار به علت ابتلا به کووید۱۹ در مرخصی استعلاجی هستند زیرا برخی از آنها به خاطر مشکلات ریوی که برایشان پیش آمده هنوز نتوانسته‌اند به کار برگردند. در این میان عدم پرداخت معوقات، آنها را با مشکلات دیگری مواجه کرده و برخی به فکر مهاجرت افتاده‌اند.
پیش از این شریفی‌مقدم دبیر کل خانه پرستار در این باره گفته بود: «در داخل کشور از پرستارها حمایت نمی‌شود، مشوق‌های درآمدی وجود ندارد، فشار کاری بالاست، تعداد پرستاران نسبت به جمعیت خیلی کمتر از استاندارد جهانی است. اما مشوق‌های مالی و حمایتی برای پذیرش پرستار از کشورهای دیگر بالاست و در شرایط کرونایی هم بیشتر شده. حتی قوانین مهاجرت در برخی از کشورها تسهیل شده و برای پرستاری کردن از بیمار کرونا میزان حقوق پرداختی در خارج از کشور بسیار بالاست. طبیعی است که پرستاران ما هم به فکر مهاجرت می‌افتند.»
به گفته او، اقدام به مهاجرت پرستاران نسبت به سال گذشته پنج برابر شده. اگر در سال گذشته ۵۰ نفر قصد مهاجرت داشتند، امسال ۲۵۰ نفر برای مهاجرت اقدام می‌کنند. ۵۰ هزار پرستار بیکار داریم که طبیعتا در بین این گروه اقدام به مهاجرت بیشتر است. با توجه به اینکه هنوز کادر درمان به صورت کلی واکسینه نشده‌اند، ترس از آینده مبهم تمام کادر درمان را دربر گرفته است. در پی آن اگر صف آنها شکسته شود کرونا همه صف‌های دیگر را شکست می‌دهد.
طبق استانداردهای حداقلی باید به ازای هر ۱۰ هزار نفر جمعیت ۵۰ پرستار مشغول به کار باشند اما این آمار در ایران ۶۲ درصد کمتر است. یعنی به ازای هر ۱۰ هزار نفر جمعیت، ۱۹ پرستار وجود دارد. بر اساس داده‌های لحظه‌ای مرکز آمار ایران، تعداد جمعیت کشور بیش از ۸۴ میلیون نفر است که طبق استانداردهای بهداشت و درمان باید ۴۰۰ هزار پرستار در مراکز درمانی و بیمارستانی کشور مشغول به کار باشند اما تنها حدود ۱۵۰ هزار پرستار در کشور وجود دارد و پرستاران مشغول به کار در شرایط کرونایی فشار کاری سه‌برابری را تحمل می‌کنند. در شرایطی که چند سال است نیاز به استخدام پرستار حس می‌شود اما در سال‌های ۹۶، ۹۷ و ۹۸ پرستاری به سیستم درمان کشور اضافه نشده است. در سال گذشته از طریق آزمون استخدامی چهار هزار پرستار انتخاب و در سال ۹۹ وارد بازار کار شدند. همچنین رییس سازمان برنامه‌وبودجه مجوز استخدام سه هزار نفر از نیروهای شرکتی و قراردادی وزارت بهداشت را صادر کرد. بنابراین در خوش‌بینانه‌ترین حالت هفت هزار نفر امسال به جمعیت پرستاران اضافه شده است. اما با وجود مهاجرت پرستاران به کشورهای دیگر قاعدتا در سال‌های آینده ایران با کمبود کادر درمان مواجه می‌شود.
در همین رابطه دکتر محمد جهانگیری مقام ارشد در سازمان نظام پزشکی ایران گفت: «کمبود انگیزه از جمله انگیزه‌های اصلی متخصصان برای خروج از کشور است.» وی ادامه می‌دهد: «وقتی از پزشکان می‌پرسیم چرا کشور را ترک می‌کنید، پاسخ می‌دهند که ما به دنبال آرامش و آسایش برای خود و خانواده خود هستیم. وقتی پزشکان روزانه با تنش‌های اجتماعی، شغلی و رفاهی و عدم امنیت شغلی روبه‌رو می‌شوند همه اینها باعث می‌شود انگیزه خود را از دست بدهند. وقتی انگیزه ایجاد نکنیم و همزمان برای پزشکان ما در دیگر کشورها شرایط فراهم باشد، آنها کشور را ترک می‌کنند.» جهانگیری عدم آینده‌نگری دولت را مقصر روند فعلی می‌داند: «گرفتن مدرک دیپلم ۱۲ سال و دریافت تخصص پزشکی هم ۱۲ سال طول می‌کشد، این به آن معناست که دولت ۲۴ سال برای آموزش این پزشکان وقت می‌گذارد اما هیچ مشوقی برای نگهداری آنها در داخل کشور ایجاد نمی‌کند. در حقیقت، به نظر می‌رسد ما پزشکان را آموزش می‌دهیم تا آنها را صادر کنیم.»
پشیمانم که مهاجرت نکردم!
زهرا که یکی از پرستاران بیمارستان خصوصی واقع در تهران است، از معضلات شغلی‌اش به «جهان‌صنعت» می‌گوید: درآمد من به عنوان یک پرستار بخش مراقبت‌های ویژه خیلی پایین است. علی‌الخصوص که من سرطان سینه دارم. اما بیمارستان هیچ فرقی برای من نسبت به دیگر همکارانم قائل نیست. در حال حاضر برای کسب درآمد بیشتر در دو بیمارستان کار می‌کنم. در این ایام کرونایی همکارانم به راحتی از ایران رفتند و جایگاه خیلی خوبی به دست آوردند. البته تا پیش از شیوع کرونا هم مشکلاتی داشتیم اما در این یک سال بیشتر شده است. با وجود اینکه من یک زن تنها و بیمار هستم اما هیچ حمایتی از من نشده است. از اینکه ایران ماندم و همراه همکارانم به اتریش نرفتم، پشیمانم.
انگیزه‌ای نداریم!
علی از دیگر پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه در خصوص مشکلاتش به «جهان‌صنعت» گفت: به طور قانونی پنج سال است که پرستار هستم. اما در تمام این سال‌ها اندازه این یکساله تحت فشار نبودم. در حال حاضر بیمارستان‌ها به دو دسته تبدیل شده‌اند؛ دسته اول بیمارستان‌های دولتی هستند که بیماران کرونایی را بستری می‌کنند. دسته دوم بیمارستان‌هایی هستند که به ظاهر بیمار مبتلا به کووید را بستری نمی‌کنند اما برخی بیماران تا جواب تست PCR بیاید به دلیل شرایط حادی که دارند در این‌گونه بیمارستان‌ها بستری می‌شوند. در ادامه هم دیگر کار از کار گذشته و مبتلا وارد بخش شده که در نتیجه محیط را آلوده و همه را درگیر کرونا می‌کند. به همین دلیل آمار مبتلایان و فوتی‌ها در کادر درمان بیشتر بود چون گاه ما اصلا نمی‌دانیم بیمار علاوه بر بیماری زمینه‌ای‌اش کرونا هم دارد.
وی افزود: از طرفی اوایل شیوع کرونا تجهیزات و امکانات لازم را نداشتیم زیرا مدیران بیمارستان بر این عقیده بودند وقتی بیمار مشکوک به کرونا نیست دیگر نیازی هم به ماسک و گان نیست و زمانی که جواب تست بیمار مثبت می‌شد تازه به ما تجهیزات می‌دادند. به همین دلیل همکاران زیادی را از دست دادیم. چون جواب‌ها دیر به دست ما می‌رسید. بعضا برخی پزشک‌ها اعلام می‌کنند بیمار آشنای آنهاست. پس نیازی به تست نیست بعد همان دکتر با فاصله هم از کنار بیمارش رد نمی‌شود.
حمایتی از کادر درمان نمی‌شود
این پرستار در ادامه اظهار کرد: از دیگر مشکلات ما درگیری با بیمه است. اگر یکی از کادر درمان کرونا بگیرد عملا تا دو هفته شاید هم بیشتر نمی‌تواند کار کند و به خاطر استعلاجی کرونا باید برود دنبال معوقش که این پروسه خیلی طول می‌کشد. بنابراین پرسنل ترجیح می‌دهند اگر کرونای خفیف گرفتند به بیمارستان اعلام نکنند. در حال حاضر به هیچ عنوان از کادر درمان حمایت نمی‌شود. هفته‌های اول گسترش کرونا میزان مرگ و میر زیاد بود و تمام کادر درمان دچار افسردگی شده بودند.
افزایش حقوقی نداشتیم!
این پرستار تصریح کرد: با گسترش کرونا حقوق‌های ما هم پرداخت نشد. چند بار جهت دریافت حقوق‌ها اعتراض کردیم اما گفتند بودجه نداریم. این در حالی است که در رسانه‌ها اعلام کردند حقوق ما ۵۰ درصد افزایش داشته است. در حال حاضر بخش آی‌سی‌یو کرونایبیمارستان لقمان پرستارها را برای مراکز کرونا به مدت ۸۹ روز استخدام می‌کند تا آنها را بیمه نکند. به تمام پرستارها می‌گویند بعد از سه ماه حتما استخدام می‌شوید اما بعد از گذشت مدت تعیین‌شده آنها را اخراج و پرستار دیگری را دوباره ۸۹ روزه استخدام می‌کنند. آنها مدام به ما دروغ می‌گویند. یک پرستار باسابقه پنج سال در بیمارستان دولتی با همه دریافتی‌هایش با ۲۳۰ ساعت کار شش میلیون تومان می‌گیرد. همین پرستار در بیمارستان خصوصی ۵/۴ میلیون تومان می‌گیرد. اگر این ظلم نیست پس چیست؟ تمام پرستارها اکثرا دو تا شغل دارند که اکثرا راننده تاکسی‌های آنلاین شدند. مشکلات قشر ما خیلی زیاد بود و با شیوع کرونا بیشتر هم شد، واقعا از این وضعیت خسته شدیم.
مهاجرت تنها راه نجات
وی اظهار کرد: این روزها من و همکارانم تصمیم به مهاجرت گرفتیم و تا چند هفته دیگر از ایران می‌رویم، زیرا در بدترین حالت مهاجرت یعنی کشورهای اروپایی با مسوولیت یک کمک‌پرستار درآمد چندبرابری نسبت به اون جامعه وجود دارد. کشورهایی هم که مسوولیت در حد یک پرستار را می‌خواهد هیچ‌کدام حقوق زیر ۴۰۰۰ دلار با مزایای عالی نمی‌دهند. اگر شرح وظایف پرستارهای آنها را بخوانید متوجه می‌شوید، حتی رگ‌گیری برای سرم با پزشک است در صورتی که در بخش‌های عادی ایران باز کردن کچ، گذاشتن لوله معده، سوند، انواع پانسمان‌ها و خیلی کار‌های دیگر به عهده پرستار است. شرایط کادر درمان در ایران خیلی سخت است. به طور مثال ۱۸ ساعت شیفت برای یک پرستار در ایران امر عادی است اما در اتریش اگر یک نفر بخواهد ۱۸ ساعت شیفت باشد حتما فرد را به روانشناس ارجاع می‌دهند. هر کدام از همکارانم که به کشورهای دیگر مهاجرت کردند در عرض یک سال ماشین، خونه و زندگی‌ای که یک جوان باید در ایران۴۰ سال کار کند تا شاید بتواند فقط یک پراید بخرد را به دست آورده‌اند. پرستارها در کشورهای مختلف قابل احترامند اما در ایران زیر مشت و لگد همراهان بیمار هستند.
وی افزود: به همین دلیل من هم برای دانمارک اقدام کردم. شرایط کار کردن در آنجا خیلی بهتر است. به طور مثال لازم نیست از اول ما زبان انگلیسی بلد باشیم حتی برای ما تازه‌واردها یک سال زبان رایگان آموزش می‌دهند و بعد از آن استخدام می‌شویم و با درآمد ۴۰۰۰ دلاری و خرج ۱۵۰۰ دلار می‌توانیم زندگی خوبی را برای خانواده‌مان مهیا کنیم. چه هیچ کس دوست ندارد کشورش را ترک کند، مگر اینکه مجبور باشد. اگر همچنان از کادر درمان حمایتی صورت نگیرد در چند سال آینده ایران با مشکل جدی کمبود کادر درمان مواجه می‌شود. چه‌بسا امروزه کادر درمان در تمام دنیا واکسیناسیون شدند اما ما نه تنها واکسینه نشدیم بلکه حمایتی هم از ما نمی‌شود.
سخت بود ولی موفق شدم
الناز پزشکی که اخیرا به اوکراین مهاجرت کرده درخصوص سختی مهاجرت به «جهان‌صنعت» گفت: چند ماهی می‌شود که برای ادامه زندگی به اوکراین مهاجرت کرده‌ام. در ایران کارشناس مامایی بودم و به دلیل گسترش کرونا شرایط برای ما سخت شد. در همین چند ماهی که وارد اوکراین شدم واکسن فایزر را به ما زدند و این امر نشان‌دهنده ارزشی است که برای سلامتی ما قائل هستند. در صورتی که هنوز همکاران ما در ایران واکسینه نشده‌اند. به راحتی مهاجرت کردم و در حال گذراندن دوره‌های تخصصی و تکمیل زبان هستم.
وی افزود: من در ایران نزدیک به پنج میلیون درآمد داشتم ولی اینجا در ماه هفت هزار دلار درآمد دارم. در کنار درآمد خوبی که دارم، دولت تمام‌قد از من به عنوان یک کادر درمان حمایت می‌کند. مزایا و پاداش‌های زیادی برای ما در نظر می‌گیرند که همکاران من در ایران خواب این مزایا را نمی‌دیدند. وقتی ایران بودم سهمیه من از لباس‌های کرونایی تنها ماهی ۵۰ هزار تومان بود ولی در حال حاضر بهترین امکانات و تجهیزات را در اختیار دارم.
عدم آینده‌نگری دولت نسبت به کادر درمان
همچنین ایرج خسرونیا، رییس انجمن متخصصان داخلی ایران، به اشاره به دلایلی که معتقد است در مهاجرت پزشکان نقش دارد، گفت: «اول از همه، درآمد پزشکان شاغل در ایران به اندازه هزینه‌های آنها نیست. هزینه ویزیت سرپایی در ایران حدود ۲ دلار است، اما در کشورهای همسایه مانند امارات متحده عربی بیش از ۲۰ دلار است. در ضمن، پزشکان مورد احترام همگانی نیستند. وقتی رییس‌جمهوری علیه جامعه پزشکی در مجلس صحبت می‌کند، وقتی نماینده مجلس علیه ما صحبت می‌کند، وقتی تلویزیون دولتی با تمسخر ما مردم را سرگرم می‌کند، این موارد است که پزشکان را دلسرد می‌کند. ایران حداقل ۵۰ هزار دلار برای آموزش و تجربه‌اندوزی هر پزشک هزینه می‌کند، اما بسیاری از پزشکان جوان بلافاصله پس از فارغ‌التحصیلی از کشور خارج می‌شوند.»
اخبار برگزیدهپیشنهاد ویژهلینک کوتاه :