این همه نامزد به عشق قدرت
به گزارش جهان صنعت نیوز: موازی‌کاری دو شورای وحدت و ائتلاف که سازوکارهای انتخاباتی اصولگرایان هستند، اصلی‌ترین چالش فعلی در این جریان سیاسی است. همکاری و همراهی این دو شورا در هفته‌های گذشته مدام محل بحث و عامل نگرانی بوده است به خصوص بعد از آنکه غلامرضا مصباحی‌مقدم سخنگوی جامعه روحانیت مبارز گفت شاید وحدت حاصل نشود. مجادله لفظی حدادعادل و مصطفی پورمحمدی نیز نگرانی‌ها در این باره را افزایش داد. این گمانه که عدم کاندیداتوری رییسی قطعی شده و پایداری نیز راه خود را جدا کرده و سراغ گزینه خود رفته است، وضعیت را بدتر کرد.
البته برخی از اصولگرایان هنوز امید خود را از دست نداده و در تلاش هستند به نحوی بر این چالش فائق آیند. مثلا غلامرضا مصباحی‌مقدم که خودش قبلا گفته بود شاید وحدتی در کار نباشد، در گفت‌وگو با «نامه‌نیوز» گفت: «احتمال نزدیک‌شدن شورای ائتلاف به شورای وحدت زیاد است و گفت‌وگوها بین این دو مجموعه در جریان است و امیدواریم در نهایت هر دو این دو تشکیلات به وحدت برسند!»
سردارها و سفرها
اصولگراها کاندیدا زیاد دارند و بیشترشان هم مصداق گزینه نظامی هستند! از چهره همیشه در صحنه انتخابات‌ها یعنی محسن رضایی گرفته تا سردار دکتر خلبان و سردار دکتر مهندس. رستم قاسمی و سردار دهقان نیز هستند. نکته قابل توجه آنکه اگرچه همه افراد مورد اشاره رسما اعلام کاندیداتوری نکرده‌اند اما رقابت در گروه کاندیداهای نظامی کاملا جدی است. شاهد آنکه همین دیروز و بعد از گفت‌وگوی حسین کنعانی‌مقدم دبیرکل حزب سبز با «فرارو» معلوم شد که سردار محمد پیش از اعلام کاندیداتوری، پیشنهاد ائتلاف با محسن رضایی را دریافت کرده و با اعلام کاندیداتوری خود نشان داده چنین قصدی ندارد و به عنوان یک نامزد مستقل به میدان خواهد آمد. بگذریم از اینکه وضعیت وی چندان خوب به نظر نمی‌رسد و از موتلفه گرفته تا جمعیت رهپویان و چهره‌های نزدیک به لاریجانی تاکنون علیه وی موضع گرفته‌اند. ضمن اینکه بسیاری از تحلیلگران در جریان اصولگرا سعید محمد را رقیب جدی محمدباقر قالیباف می‌دانند.
کاندیداهای رسمی و غیررسمی جریان اصولگرا اما با وجود شیوع کرونا و درست نبودن سفر، در این مورد از هم سبقت می‌گیرند. انتقادها از سفرهای استانی محسن رضایی تمام نشده که می‌بینیم قالیباف ضمن آنکه به واسطه نزدیکانش سیگنال کاندیدا نشدن می‌فرستد، راهی سفر می‌شود؛ از کردستان گرفته تا تبریز. با کولبر و دستفروش و … هم‌کلام شده و تیم رسانه‌ای او نیز چنان این اقدامات را در بوق و کرنا می‌کنند که انتخاباتی بودنش عیان است. ناگفته نماند که حتی ابراهیم رییسی رییس قوه قضاییه که همه اصولگرایان و اصلاح‌طلبان را چشم‌انتظار روشن شدن تکلیف آمدن و نیامدنش کرده نیز این روزها از سفر جا نمی‌ماند.
رییسی یا جلیلی
یکی از آخرین تحولات انتخاباتی در جریان اصولگرا کاهش احتمال کاندیداتوری ابراهیم رییسی و افزایش شانس سعید جلیلی است. بخشی از اصولگرایان رییسی را عامل اجماع دانسته و اصرار داشتند که در این رقابت‌ها حاضر باشد اما انگار خودش هنوز متقاعد نشده این ریسک را بپذیرد. اظهارات اخیر سقای‌بی‌ریا عضو جبهه پایداری که از سعید جلیلی و صادق محصولی به عنوان گزینه‌های اصلی این طیف نام می‌برد نیز نشانه خوبی برای این ادعاست به این معنی که اگر پایداری از نیامدن رییسی اطمینان نیافته بود، سراغ کاندیدای جلیلی که پیش‌تر هم گفته بود اگر رییسی بیاید، نخواهد آمد، نمی‌رفت.
قالیباف و رصد اوضاع
محمدباقر قالیباف اما همچنان در حال رصد اوضاع است و تصمیم قطعی خود را نگرفته است. آخرین خبر همان است که چندی قبل محسن پیرهادی از چهره‌های نزدیک به قالیباف در صفحه توئیتر خود خبر داد و گفت که قالیباف برای انتخابات پیش‌رو برنامه‌ای ندارد. البته پیرهادی قید نیامدن رییسی را مطرح کرده بود و اکنون به نظر می‌رسد رییسی قصد آمدن ندارد لذا آمدن قالیباف محتمل است. سفرهای انتخاباتی که از هفته پیش آغاز شده و طبق اطلاع خبرنگار «جهان صنعت» ادامه‌دار خواهد بود نیز شاهد این مدعاست.
رقابت با دست خالی
وضعیت در جبهه اصلاح‌طلبی نیز بهتر از این نیست. این جریان سیاسی نیز از یک سو با چالش پای صندوق آوردن بدنه اجتماعی خود مواجه است و از سوی دیگر کاندیدای قابل اعتنایی در چنته ندارد. اصلاح‌طلبان در واقع اگرچه در لایه سیاسی خود از تردید درباره مشارکت خلاص شده و انتخاب‌شان مبنی بر مشارکت به جای تحریم انتخابات را کرده‌اند، در لایه اجتماعی اما هنوز نتوانسته‌اند مخاطب خود را اقناع کنند که این درست‌ترین تصمیم است.
در عین حال یک سازوکار انتخاباتی جدید درست کرده‌اند تا کاندیدای نهایی را برگزیند اما نگاهی به فهرست گزینه‌های احتمالی حاکی از آن است که کار سختی در پیش دارند. یافتن گزینه‌ای که هم امکان عبور از فیلتر شورای نگهبان را داشته و هم رای‌آوری داشته باشد، کاری بس دشوار است. اسامی فعلا مطرح‌شده نیز آنقدر امیدوارکننده نیست که تصور کنیم گزینه مورد نظر «جبهه اصلاح‌طلبان ایران» به سادگی از سوی جامعه مورد پذیرش قرار می‌گیرد.
استقبال از خمینی جوان
نگاهی به رسانه‌ها و نوشته‌های کاربران اصلاح‌طلب در فضای مجازی نشان می‌دهد برخی در این جبهه در حال رایزنی و متقاعد کردن سیدحسن خمینی به کاندیداتوری هستند. نقطه قوت او آمدن از خانواده‌ای معتبر است و اینکه قبلا در جایگاه اجرایی نبوده تا توان مدیریتی‌اش مورد ارزیابی و احتمالا نقد قرار گیرد. همین است که برخی اصلاح‌طلبان تصور می‌کنند اجماع روی وی ساده است. البته او با چالش تایید صلاحیت مواجه است و این را بلافاصله بعد از طرح نامش از رویکرد کیهان و سایر رسانه‌های اصولگرا دریافتیم.
ناگفته نماند که سیدحسن خمینی تاکنون شخصا اعلام کاندیداتوری نکرده است. یک بار هم پسرش صراحتا کاندیداتوری پدر را تکذیب کرد. اما با وجود رایزنی‌های گسترده‌ای که در حال انجام است، باید او را همچنان یکی از گزینه‌های اصلی به حساب آورد.
کاندیدایی از دولت
اسحاق جهانگیری مصداق یک اصلاح‌طلب خالص است اما به واسطه هشت سال معاون اولی در دولت روحانی باید او را گزینه‌ای از دولت خواند. گزینه‌ای که از قضا شانس چندانی هم ندارد. او به ظن برخی کاملا مناسب است و می‌تواند مورد اجماع قرار بگیرد اما از نظر برخی دیگر به خاطر حضور در دولت روحانی و وضعیت معیشتی فعلی که مورد نقد اکثریت جامعه است، حسابی از چشم مردم افتاده است. کاندیداتوری برای اسحاق جهانگیری با در نظر گرفتن نقاط ضعف وی دشوار است اما انگار خودش مایل است که نامزد شود. توجیهاتی که گاه و بی‌گاه برای ماندن در دولت ردیف می‌کند را می‌توان مصداق این مدعا دانست.
نامزد بی‌اجازه
حداقلی‌‌ترین گزینه اصلاح‌طلبان اما محمدرضا عارف است. خودش اصرار دارد که نامزد باشد و این را از اظهارات و مواضع اخیر او که با آن مشی سکوت که در مجلس از خود نشان داده بود، در تعارض است، به خوبی می‌توان دریافت. عدم حضورش در سازوکار اجماع‌ساز جدید و اشاره برخی اصلاح‌طلبان به این اینکه به خاطر کاندیداتوری عضو نشده است نیز نشانه دیگری است. مشکل عارف اما آنجاست که احتمال حمایت نهاد اجماع‌ساز از وی اندک است. او نه پشتوانه رای دارد و نه کارنامه قابل دفاعی لذا بعید است که گزینه مورد اجماع باشد. بر این اساس باید منتظر ماند و دید که عارف به نفع گزینه مورد اجماع اصلاح‌طلبان حمایت می‌کند یا راه خود را رفته و به هر شکلی که شده نامزد می‌شود. گزینه دوم البته محتمل‌تر است زیرا همین چند روز قبل علیرضا خامسیان از فعالان رسانه‌ای نزدیک به او تاکید کرد عارف برای کاندیداتوری از نهاد اجماع‌ساز اجازه نمی‌گیرد.
اصرار به ظریف
محمدجواد ظریف نیز اگرچه بارها نظر خود را درباره کاندیداتوری گفته هنوز در فهرست گزینه‌های احتمالی اصلاح‌طلبان قرار دارد. آن طور که محسن هاشمی چند روز قبل گفته بود، نظرها در کارگزاران نسبت به ظریف مثبت‌تر از نظرها به جهانگیری و محسن هاشمی است. خرازی و سایر اعضای ندای ایرانیان نیز تاکنون چند مرتبه از رایزنی با ظریف گفته‌اند. رسول منتجب‌نیا دبیرکل حزب جمهوریت نیز همین دیروز در گفت‌وگو با ایسنا از ظریف به عنوان بهترین گزینه اصلاح‌طلبان نام برد.
نامزد ساکت
علی لاریجانی اما ساکت‌ترین کاندیدای احتمالی در انتخابات پیش‌رو است. خودش هیچ حرفی درباره آمدن و نیامدن نزده و شایعه شرط وی پیرامون نیامدن جهانگیری نیز تکذیب شده است. به نظر نمی‌رسد تکلیف او و حمایت اصلاح‌طلبان از وی به این زودی مشخص شود. در همین بلاتکلیفی است که می‌بینیم برخی از اصلاح‌طلبان مثل کارگزارانی‌ها هر از گاهی ساز حمایت از لاریجانی را کوک کرده و برخی نیز مثل جواد امام طرح احتمال حمایت از وی را نقشه رقیب و در راستای تخریب اصلاح‌طلبان می‌دانند.
جمع‌بندی
هر کدام از دو جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا با چالش‌های مختص به خود مواجه هستند؛ از تایید صلاحیت گرفته تا وحدت و… . با وجود همه اینها شور انتخاباتی در لایه سیاسی به وضوع مشاهده شده و آقایان برای رساندن گزینه مطلوب خود به پاستور می‌کوشند. در لایه اجتماعی اما وضعیت کاملا متفاوت است.
جدی‌ترین سوال مردم آن است که این همه کاندیداهای قطعی و احتمالی با هم چه فرقی دارند؟ این میل به حضور در قدرت از کجا می‌آید و ثمره آن برای مردم چیست؟
اخبار برگزیدهپیشنهاد ویژهسیاسیلینک کوتاه :