هیچ جا ایمن نیست
به گزارش جهان صنعت نیوز: اوضاع شدید سیل و آتش‌سوزی از بین نمی‌رود، اما سازگاری با آنها می‌تواند تاثیرات مخرب آنها را کاهش دهد. در سال ۱۷۴۵، هنگامی که رودخانه لیفی، با درنوردیدن ساحل خود طغیان کرد، ادموند بورک نظریه‌پرداز فلسفه سیاسی و سخنور ایرلندی نظریه عجیب و انحرافی را تجربه کرد. او پایه‌گذار محافظه‌کاری مدرن بود، او از این تجربه الهام گرفت و در مقاله‌ای از لذت بی‌نظیری نوشت که ویرانی وحشتناک می‌تواند دامن بزند؛ البته به شرطی که از فاصله مشخصی تماشا شود.
وحشتناک‌ترین نکته در مورد صحنه‌های تماشایی تخریب که طی هفته‌های گذشته در سراسر جهان پخش شده، این است که هیچ مکان امنی از جایی که مشاهده می‌شوند، وجود ندارد. زمین در زیر شهر ارفتشتات آلمان مانند دستمال کاغذی توسط آب‌های سیل پاره شده است. لیتون در بریتیش کلمبیا فقط یک روز پس از ثبت رکورد دمای بالا به طور کامل سوخته و از روی نقشه در حال محو شدن است. اتومبیل‌ها مانند ماهی‌های مرده در خیابان‌های شهر ژنگ ژو چین شناور هستند. همه دنیا احساس خطر می‌کنند.
انتشار گازهای گلخانه‌ای زمین را بیش از یک درجه سانتیگراد (۸/۱ درجه فارنهایت) گرم‌تر از روزهای قبل از دوران صنعتی بورک کرده است. جو آن، متشنج و آشفته، باعث تولید هوای سنگین از راه‌های پیش‌بینی شده و شگفت‌آور می‌شود و با ادامه انتشار، بدتر خواهد شد.
متاسفانه سال ۲۰۲۱ احتمالا یکی از جالب‌ترین سال‌های قرن ۲۱ خواهد بود. اگر درجه حرارت در دهه‌های آینده سه درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعت افزایش یابد -همان طور که حتی ممکن است همه به وعده‌های امروز خود احترام بگذارند- قسمت‌های زیادی از مناطق استوایی برای کار در فضای باز بیش از حد گرم می‌شوند. صخره‌های مرجانی و معیشتی که به آنها وابسته است از بین می‌رود و جنگل‌های بارانی آمازون به یک شبح تبدیل می‌شود. شکست شدید در برداشت محصول امری عادی خواهد بود. صفحات یخی در قطب جنوب و گرینلند از نقطه بدون بازگشت کاسته می‌شوند و طغیان دریا نه در میلی‌متر، مانند امروز، بلکه در مقیاس متر اندازه‌گیری می‌شود.
شش سال پیش، در پاریس، کشورهای جهان خود را متعهد کردند که با حذف خالص انتشار گازهای گلخانه‌ای به اندازه کافی سریع برای رساندن درجه حرارت به زیر دو درجه سانتیگراد، از بدترین کابوس جلوگیری کنند. پیشرفت آنها به این منظور به طرز ناخوشایندی ناکافی باقی مانده است. با این وجود حتی اگر تلاش‌های آنها به اندازه کافی چشمگیر برای رسیدن به هدف دو درجه سانتیگراد افزایش یابد، امروز آتش‌سوزی جنگل‌ها متوقف نخواهد شد. چمن‌ها هنوز هم خشک می‌شوند، رودخانه‌ها ساحل خود را می‌شکافند و یخچال‌های کوهستانی ناپدید می‌شوند.
کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کافی نیست. جهان همچنین باید فورا برای سازگاری با تغییر شرایط آب و هوایی سرمایه‌گذاری کند. خبر خوب این است که سازگاری منطقی سیاسی است. مردم به وضوح می‌توانند نیاز به آن را ببینند. هنگامی که کشوری در زمینه دفاع از سیل سرمایه‌گذاری می‌کند، بیش از همه به نفع شهروندان خود است. شرکت‌ها و افراد خصوصی می‌توانند نیاز به سازگاری را ببینند و بر اساس آن عمل کنند. وقتی این کار را نکنند، شرکت‌های بیمه می‌توانند چشم خود را به ریسک‌هایی که در معرض خطر قرار دارند باز کنند.
برخی از سازگاری‌ها به راحتی در جای خود قرار می‌گیرند. اکنون سیستم‌های هشدار نسبت به سیل‌های آینده در آلمان بهبود می‌یابد. اما مشکلات دیگر به سرمایه‌گذاری عمومی بسیار بیشتری نیاز دارد، مانند آنچه در هلند برای مدیریت آب استفاده شده است. کشورهای ثروتمند از پس چنین چیزهایی برمی‌آیند. کشورهای فقیر و افراد فقیر به کمک نیاز دارند، به همین دلیل توافق‌نامه آب و هوایی پاریس خواستار انتقال سالانه صد میلیارد دلار از ثروتمندان به فقیران است.
کشورهای ثروتمند هنوز مطابق با این مساله عمل نکرده‌اند. در ۲۰ جولای جان کری، نماینده ویژه جو بایدن در مورد تغییرات آب و هوایی، بار دیگر تاکید کرد که آمریکا حمایت خود را از ۳/۱ میلیارد دلار برای سازگاری در کشورهای فقیرتر تا سال ۲۰۲۴ سه برابر خواهد کرد، بخشی از این اقدام گسترده برای افزایش سرمایه‌گذاری در زمینه سازگاری و کاهش در کشورهای در حال توسعه است. بیشتر چنین تلاش‌هایی حیاتی است. اما محدودیت‌هایی نیز وجود دارد. کار با آب کم ممکن است امکان‌پذیر باشد. برخی از سطوح دما و رطوبت فعالیت خارج از منزل را غیرممکن می‌کند.
اگر هدف پاریس برای حفظ افزایش دمای زیر دو درجه سانتیگراد محقق شود، دامنه کامل این محدودیت‌ها آزمایش نمی‌شود. اما تعصب در کاهش انتشار ممکن است در صورت لزوم سرعت نگیرد. و به گفته برخی دانشمندان، ممکن است سیستم آب و هوایی حساس‌تر از آنچه که تاکنون نشان داده است، اثبات شود و باعث گرم شدن بیشتر هر تن کربن در جو شود.
از این رو، مطالعه دقیق‌ترین و ترسناک‌ترین شکل سازگاری، یعنی مهندسی انرژی خورشیدی نیز محتاطانه است. با این کار می‌توان ابرها یا لایه‌های ذره‌ای موجود در جو را کمی بیشتر آینه مانند و نور خورشید را منعکس کرد. این نمی‌تواند یک پاسخ مستقیم و برابر برای گرم شدن گازهای گلخانه‌ای ارائه دهد. به عنوان مثال، تمایل به کاهش بارش تا حدودی بیش از دما، به طور بالقوه الگوی بارندگی را تغییر می‌دهد. اما تحقیقات انجام‌شده در ۱۵ سال گذشته حاکی از آن است که مهندسی زمین خورشیدی ممکن است به طور قابل توجهی برخی از آسیب‌های گرم شدن گلخانه‌ای را کاهش دهد.
چیزی که هنوز هیچ‌کس نمی‌داند این است که چگونه می‌توان چنین طرح‌هایی را توسعه داد تا نه تنها منافع تحریک‌کنندگان آنها، بلکه منافع تمام کشورهایی را که تحت تاثیر قرار می‌دهند، منعکس کند. ممکن است کشورهای مختلف به دنبال مقادیر مختلف خنک‌کنندگی باشند. برخی از روش‌های به کارگیری مهندسی ژئوماتیک خورشیدی به برخی مناطق کمک می‌کند، در حالی که به مناطق دیگر آسیب می‌رساند. همچنین هنوز یک پاسخ قابل قبول برای این خطر وجود ندارد که تصور چنین مواردی در فردا انگیزه بلندپروازانه در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای امروز را کاهش دهد.
وقتی مردان خوب هیچ کاری نمی‌کنند
فکر کردن در مورد مهندسی زمین خورشیدی نیازمند روبه‌رو شدن با این مشکلات است و این خطر را دارد که قدرت‌هایی که علاقه چندانی به آنها ندارند بدون در نظر گرفتن چنین طرح‌هایی ممکن است آن را امتحان کنند. این به معنای روبه‌رو شدن کامل با نوع انسانیت است. دستکاری در جوی که بشریت بی‌ثبات کرده است -در ابتدا ناخواسته- افکار مشابه قدرت و ناتوانی همزمان را برمی‌انگیزد.
اخبار برگزیدهاقتصاد کلانلینک کوتاه :