روزهای سرنوشت‌ساز برای میهن ارجمند
احسان شادی * میهن‌دوستی که با شوونیسم و ناسیونالیسم افراطی به طور بنیادین تفاوت دارد در نهاد آدمی به آرامی جای می‌گیرد و نیروی سترگ انکار‌ناشدنی در زندگی او می‌شود. این چیزی است که به سرزمین و دوره‌ای بریده‌شده از تاریخ انسانی برمی‌گردد و هماره بوده و خواهد بود.
همه ایرانیانی که در همین روزها و در جای‌جای کره زمین زندگی می‌کنند این‌گونه هستند. ایرانیان نشان داده‌اند سرزمین باستانی و شگفت‌انگیز خویش را بدون توجه به نظام‌های سیاسی و گروه‌های سیاسی که در دوره‌های گوناگون بر آن حکمروایی کرده‌اند با همه ژرفای وجود دوست دارند و از شادی‌های آن شاد و از اندوه آن غمگین می‌شوند. ایرانیان روزی که تیم ملی فوتبال ایران در آذر ۱۳۷۶ بر تیم ملی استرالیا پیروز شد را به یاد دارند که چگونه به خیابان‌ها و میدان‌ها آمده و شادی خود را نشان دادند. ایرانیان میانسال و کهنسال همچنین یادشان هست روزی که شادروان محمود طالقانی (سیاستمدار میهن‌دوست ایرانی) از این دنیا رفت شهروندان ایرانی چگونه و بدون هیچ پیش‌آگهی و تبلیغات دولتی در سراسر ایران به خیابان‌ها و میدان‌های شهرهای کوچک و بزرگ آمدند و اشک ریختند و اندوه خود را نشان دادند.
ایران ارجمند این روزها باز هم در دوره‌ای سرنوشت‌ساز از زندگی خود ایستاده و با گرفتاری‌های کوچک و بزرگی دست به گریبان است و بدون چون و چرا در نقطه‌ای است که اگر درباره کلیت آن تصمیم‌های درست و کارآمد گرفته نشود باید روزهای غم‌انگیز بیشتری را زندگی کند. این روزها از در و دیوار و از هر جایی صداها بلند است که شهروندان ایرانی از نظر به دست آوردن نیازهای مادی خود با گرفتاری‌های بزرگ دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این حرف‌ها را بیشتر از هر کسی در ایران مدیرانی که در راس نهادهای اداره‌کننده کشور قرار دارند بر زبان می‌آورند و البته می‌گویند دولت روحانی مقصر بوده است. روحانی رییس‌جمهور سابق ایران نیز بارها و بارها گفته است مخالفانش به همراه آمریکایی‌ها روزگار ایران را به اینجا رسانده‌اند. به هر دلیل و بدون توجه به اینکه مقصر کیست باید گفت ایران روزهای سرنوشت‌سازی را سپری می‌کند. تحریم، کرونا، تورم فزاینده و کوچک شدن سفره ایرانیان و اندوه انباشت‌شده در دل هر پدر و مادری که غصه فرزندانشان را می‌خورند و خشم و اندوه جوانانی که برای کار کردن بی‌تابی می‌کنند را نمی‌توان پنهان کرد. ایران روزهای سرنوشت‌سازی را سپری می‌کند و باید این روزها با چشم‌هایی باز و گوش‌هایی تیز رخدادهای درون سرزمین و بیرون از سرزمین را دید و شنید.
لینک کوتاه :