این روزها باید بلندتر بگویید و تیزتر بنویسید

محمدصادق جنان‌صفت * چند روز پیش بود که در شبکه اجتماعی به یکی از اقتصاددانان خوش‌اندیش و دارای منش و روش روشن اقتصادی که در همین سال‌های تازه‌سپری‌شده با حضور در یک نهاد پژوهشی راه تازه‌ای باز کرد و شماری از اقتصاددانان جوان را به جامعه ایران معرفی کرد پیام دادم. در پیام چندخطی تصریح کردم با همه فایده‌هایی که متن‌های اقتصادی نشریه معتبر اکونومیست دارد اما حالا وقت این نیست که به همراه دو اقتصاددان جوان دیگر ایرانی نوشته‌های اکونومیست را پادکست کنید و نباید ایران ارجمند را در این وضعیت تنها بگذارید. یادآور شدم نبود وی در صحنه گفت‌وگو و مجادله‌های کارشناسی در این روزهای سخت اقتصاد ایران که به کمک همه کسانی که راه را بلدند به ورود کسانی منتهی می‌شود که از اقتصاد تنها شعار و رویابافی را یاد گرفته‌اند. این اقتصاددان ایرانی که آداب و ادب دارد و نیک و بد را خوب از هم جدا می‌کند با فروتنی پاسخ داد که یادآوری دلسوزانه‌ای داشته‌ام و قدردانی کرد. این چیزی است که نگارنده در این ماه‌های پرالتهاب ایران به برخی از اقتصاددانان جوان و کاربلد و نیز به اقتصاددانان آشنا به زیر و بالای اقتصاد ایران و برخی از فعالان اقتصادی که پیش از این در صحنه گفت‌وگو و مجادله حاضر بوده‌اند یادآور شده و در همین ستون به آنها پیام داده‌ام که این روزها نباید اقتصاد را تنها بگذارند.

واقعیت این است که تاب‌آوری بسیاری از اقتصاددانان و فعالان اقتصادی خوش‌فکر و خوش‌نام ایرانی انگار در برابر بی‌اعتنایی‌ها و بیراهه‌روی‌هایی که بوی عمد از آن به مشام‌های تیز می‌رسد خسته و سردرگم شده و آرام‌آرام به محاق خودخواسته می‌روند ولی این درست نیست. اقتصاد ایران این روزها نیاز دارد که به کمک آن بیاییم و با نوشتن و سخن گفتن راه را بر بیراهه‌روی بیش از پیش ببندیم حتی اگر تصور کنیم دیگر فایده ندارد. در روزهای خوشی در صحنه بودن و گفتن البته بسیار خوب است اما در صحنه بودن در روزهای سخت واجب‌تر از نان شب و یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر است. پیش‌روی به اندازه یک سانتیمتر در روزهای دشوار به اندازه پیشرفت چند‌ده‌متری در روزهای آسان ارزش و اهمیت دارد و نباید به دلیل بی‌مهری سیاستمداران ایران را در وسط معرکه رها کرد. شاید کاری که آقای دکتر طبیبیان می‌کند و به طور مرتب با رصد رخدادهای ایران و تصمیم‌های مدیران به آنها اندرز می‌دهد و راه را نشان می‌دهد راه مناسبی باشد و شاید حضور پیگیر و به هر ترتیب در جاهایی که تریبون در اختیار می‌گذارند ضروری‌ترین تصمیم درباره این روزها باشد.