کامبیز درمبخش هنرمندی جاودانه

کامبیز درمبخش برای فریبندگی و طنزپردازی، به روش نسبتا ساده‌ای برای ارائه کارهایش رسیده بود که در عین حال منحصر‌به‌فرد و بسیار خلاقانه است. آثار او از رخدادهایی کاملا معمولی شکل می‌گیرند که در پس آن با تلنگری به مخاطب گویی او را از خوابی عمیق بیدار می‌کند. قهرمانان او چهره‌ به ظاهر بی‌تفاوتی دارند که به نظر می‌رسند از میان تاریکی‌ها به سوی روشنایی در حرکتند؛ البته اغلب آثارش را در صفحه‌ای کاملا سفید به تصویر می‌کشد. کامبیز درمبخش نسبت به استفاده از رنگ و کلمات در آثارش تعلق خاطر ندارد و یا به روایتی به ندرت در کارهایش از رنگ استفاده می‌کند، به همین دلیل غالب آثار او بدون کلام است. او به این باور اعتقاد داشت که تصاویر باید به خودی خود پیام لازم را منتقل کنند و بر این اساس ضرورتی ندارد که با دخالت هنرمند و اضافه کردن چیزهای غیرتصویری و یا غیرضروری که به ترکیب‌بندی و پرسپکتیو اثر مربوط نمی‌شوند بخواهیم به نتیجه ایده‌آل برسیم و کل مساله را به شکلی سهل و ممتنع به مخاطب منتقل کنیم. در واقع او سوژه «سوبژکتیو» را برخوردار از آگاهی و اندیشه ذاتی خویش می‌پروراند تا در بستری مدرن و در شرایطی کاملا به‌روز‌شده از زمان حال هم پیشی بگیرد. آثار او به ما می‌گویند که تا چه حد در مشاهده دقیق و سختگیر بوده و تا چه حد به آشکار کردن فردیت هر انسان، متعهد بوده است. شخصیت «کاراکتر» انسان در اغلب آثارش هویت و حضوری دائم و ماندگار دارد گویی بدون انسان، کاریکاتورها و تصویرگری‌هایش دچار خلائی انکارناپذیر خواهند شد. انگار بی‌وجود انسان و هویدا ساختن فردیت و موقعیتی که انسان در آن حضوری عینی دارد هرگز دوام و قوام نخواهد داشت. در جهانی که او تصویرگرش بود، امید را تنها مامن هستی ماندگار انسان معاصر می‌دانست.
کامبیز درمبخش در آخرین روزهای زندگی پرثمرش از سوژه‌ها و ایده‌های بی‌پایانش سخن گفته بود و این که تا صد سالگی هم همچنان به کاریکاتور کشیدن مشغول خواهد بود.
یادش گرامی و نامش ماندگار باد
* گرافیست