احیای مجدد وزارت بازرگانی تیشه به ریشه بخش کشاورزی می‌زند

جهان صنعت نیوز| خان‌محمدی گفت: بازرگانان با احیای مجدد وزارت بازرگانی به دنبال تنظیم بازار هستند که این امر تیشه به ریشه کشاورزی می‌زند.

علی خان محمدی مدیر عامل مجمع ملی نخبگان کشاورزی، درباره عملکرد وزارت جهاد کشاورزی در اجرای قانون انتزاع اظهار کرد: اگرچه اجرای قانون تمرکز همانند قوانین دیگر از سوی وزارت جهاد کشاورزی با نواقصی روبروست، اما این امر دلیلی نمی شود که وزارت بازرگانی احیا شود.

وی افزود: در سنوات گذشته، واردات بی رویه محصولات و مواد غذایی پدر کشاورزی ایران را درآورده بود که با اجرای قانون تمرکز تا حدی بخش تولید سر و سامان گرفت.

به گفته خان محمدی، دولت باید امکانات، اعتبارات و زیرساخت‌های لازم را در اختیار وزارت جهاد کشاورزی قرار دهد تا این وزارتخانه بتواند قانون انتزاع را به درستی اجرا کند. هر چند وزارت جهاد با وجود تمامی کم و کاست‌ها در بحث تنظیم بازار، عرضه و فروش محصولات کشاورزی به درستی عمل کرده است.

این مقام مسئول با انتقاد از این مسئله که قانون انتزاع به طور کامل و جامع به وزارت جهاد کشاورزی داده نشده است، بیان کرد: با توجه به آنکه وزارت جهاد کشاورزی متولی امر تولید است، از این رو تمامی مسائل در ارتباط با صادرات محصولات باید توسط این وزارتخانه تصمیم گیری شود که متاسفانه در عمل مسئولیت اجرای این کار به وزارت صمت داده شده است.

وی ادامه داد: با توجه به آنکه مسئولیت اجرای صادرات محصولات کشاورزی به وزارت صمت داده شده است، انتقاد به عملکرد وزارت جهاد کشاورزی در خصوص تنظیم بازار معنایی ندارد.

مدیر عامل مجمع ملی نخبگان کشاورزی با اشاره به اینکه احیای مجدد وزارت بازرگانی تیشه به ریشه بخش کشاورزی می زند، اظهار کرد: با احیای وزارت بازرگانی، واردکنندگان تنها تنظیم بازار را از طریق واردات کالاهای بی کیفیت و ارزان قیمت انجام می دهند که این امر ضربه مهلکی به بهره برداران بخش کشاورزی وارد می کند.

خان محمدی در پایان کاهش واردات، خودکفایی و خوداتکایی در بسیاری از محصولات کشاورزی و توجه به تولید داخل را از مهم‌ترین دستاورد‌های قانون تمرکز برشمرد و گفت: این در حالی است که قبل از اجرای قانون تمرکز، همزمان با برداشت محصول چندین کشتی محصول مشابه وارد کشور می‌شد و کار را به جایی می‌رساند که تولید داخل با حداقل قیمت در بازار عرضه می‌شد یا محصول تولیدی روی دست کشاورزان می‌ماند به طوریکه دیگر رغبتی به برداشت محصول نداشتند.