یادی از سید روزنامه‌نگاران ایران

محمدرضا سعدی *

خبر درگذشت بزرگمرد مطبوعات ایران، کوتاه و جانکاه بود. سیدمحمود دعایی که حتی پیش از پیروزی انقلاب هم کار رسانه‌ای می‌کرد و در عراق رادیو صدای روحانیت را تاسیس و راه‌اندازی کرده بود، پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم به همان کار روزنامه‌نگاری و رسانه‌ای وفادار ماند و با پذیرش مسوولیت اداره روزنامه اطلاعات، ساده‌زیستی و مردمی بودن خود را عملا به اثبات رساند. این در حالی بود که دعایی به سبب دوستی نزدیک با چهره‌های شاخص انقلاب و نظام از جمله امام‌خمینی(ره) می‌توانست سمت‌های بالا‌تر و جذاب‌تری بر عهده بگیرد، اما ترجیح داد در کسوت روزنامه‌نگار باقی بماند و به همان زندگی ساده‌اش ادامه دهد.

نمایندگی مکرر مردم تهران در مجلس شورای اسلامی نیز نتوانست آن سید بزرگوار را از مسیر زندگی سالم و آرام خویش منحرف کند حتی در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی که حملات تروریستی، خطرهای جانی برای مسوولان مجلس به وجود می‌آورد، همگان به یاد دارند که او مانند همه مردم در صف نان می‌ایستاد، پیاده به مسجد می‌رفت و در صف نماز جماعت حاضر می‌شد. حتی با اتوبوس به مجلس می‌رفت و کسی به یاد ندارد که سیدمحمود دعایی از محافظ، راننده شخصی و… استفاده کرده باشد.

در روزنامه اطلاعات هم رییس دفتر، منشی، کارگزار، دستیار و… نداشت. اتاقی داشت که همه می‌توانستند به آن وارد شوند و با او مستقیم دیدار کنند. چه بسیار پرونده‌های روزنامه‌نگاران بی‌گناه که با تلاش سیدمحمود دعایی و رایزنی وی در دادستانی، دادگاه و قوه قضاییه بسته شد و روزنامه‌نگاران از خطر حبس و مشکلات پس از آن رهایی پیدا کردند و چه بسیار پرونده‌های روزنامه‌هایی که با مساعدت، پادرمیانی و وساطت این سید بزرگوار مختومه شد و روزنامه‌ها به سلامت توانستند ادامه حیات بدهند. این همه در حالی انجام می‌گرفت که دعایی در هیچ محفلی از بابت این همه خدمتی که به مطبوعات و رسانه‌های ایران اسلامی کرد حتی کلمه‌ای در فخرفروشی و یا خودستانی ابراز نکرد و حتی به دیگران نیز اجازه تمجید و ستایش از خود را نمی‌داد. نگارنده شاهد است که اگر در محفلی از دعایی ستایش می‌شد بلافاصله اعتراض می‌کرد و مانع از ادامه تمجید و ستایش می‌شد.

حال او رفته است و ما مانده‌ایم؛ با مسوولیتی که سید روزنامه‌نگاران ایران بر عهده ما گذاشته است. این مسوولیت البته صداقت، ساده‌زیستی، شجاعت و صراحت در بیان است. سیدمحمود دعایی به روزنامه‌نگاران ایران آموخت که می‌توانند انسان باشند، با شجاعت انسانی قلم بزنند و تا پایان عمر با شرافت و سربلندی زندگی کنند.