سیدمحمود دعایی سرمایه نمادین روزگار ما
احمد مسجدجامعی *
مرحوم مغفور حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین سید محمود دعایی انسانی شریف، آزاده، زاهد و وارسته بود که در همه دوران عمر خود با سلامت نفس زیست و به دین و میهن، متواضعانه و دلسوزانه خدمت کرد. او در روزگار پرتلاطم، اعتدال را وجه همت خویش قرار داده بود و به مثابه سرمایه نمادین روزگار ما بود که قلم در رثایش بی‌تابی می‌کند و در سوگش بی‌اختیار می‌گرید.
نسب خاندان ایشان به یزد و کرمان می‌رسید و استان‌های یزد و کرمان امروز یکی از مفاخر نیکوسرشت خود را از دست دادند.
خاطرات جالبی که از او دارم فراموش‌نشدنی است. هفته قبل در بزرگداشت استاد دکتر محمدعلی اسلامی‌ندوشن با ایشان گفت‌وگو کردم و همچون همیشه با مهر و محبت لب به سخن گشود. کمتر شخصیت روحانی به نازنینی و لطافتش می‌توان یافت.
جدای از خدمات موثر سیدمحمود دعایی در ساحت فرهنگ، دین و سیاست، او خصیصه‌ای ممتاز داشت، هر هنرمندی که بدرود حیات می‌گفت و از ایشان درخواست می‌شد برای نماز میت تشریف بیاورند ایشان نه نمی‌گفت، با وجود مسوولیت روزنامه و مشغله کاری و در سرما و گرما خود را می‌رساند.
آرام و بی‌هیاهو و با عمق جان
کنار اهالی فضیلت و فرهنگ و هنر بود و در تلخ‌ترین لحظات زندگی کنارشان حضور داشت و دل داغدیده آنان را تسلّی می‌داد.
این بیت از ناصرخسرو، ترجمان نگاه وی به مردم بود که:
خلق جهان یکسره نـهال خدایند
هیچ نه بر کن تو زین نهال و نه بشکن
همه آنها که با او معاشرت و مراوده داشتند، با شنیدن خبر وفاتش شوکه شدند. خدایش بیامرزد و روح بلندش با اولیای طاهرین محشور فرماید.
* وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت‌های هفتم و هشتم
اخبار برگزیدهیادداشتلینک کوتاه :
