مردی از جنس اعتدال و مهربانی
دکتر بهروز بهزادی *
آشنایی من با مرحوم دعایی به تابستان سال ۱۳۶۵ باز می‌گردد؛ جایی که ایشان برای همکاری مجدد در روزنامه اطلاعات از من دعوت به عمل آوردند و من نیز در ابتدا گمان می‌کردم که در این جلسه به تفاهم نخواهیم رسید، اما در این دیدار مرحوم دعایی به گونه‌ای به من احترام گذاشتند که پذیرفتم مجددا در روزنامه اطلاعات که پیش از این در سال‌های ۱۳۴۷ و ۱۳۴۸ کار می‌کردم، دوباره مشغول به کار شده و سال‌ها با ایشان همکاری کنم.
مرحوم دعایی یک روش بسیار جالب و خوبی در کار داشت؛ یعنی همزمان با اینکه به مبانی و اعتقادات ما در روزنامه‌نگاری معتقد بود، این مبانی و اصول را نیز در عمل اجرا می‌کرد. به همین دلیل بود که در روزنامه ایشان محلی برای تخطئه کسی وجود نداشته و کاملا اخلاق مطبوعاتی در روزنامه اطلاعات رعایت می‌شد.
در واقع این اخلاق مطبوعاتی از وجوه ممیزه آقای دعایی بود. شما شاهد هستید که از دو روزنامه به‌جا مانده در بعد از انقلاب یعنی اطلاعات و کیهان، آقای دعایی نقش یک فرد فهیم و مطلع را بازی کرده و به معنای واقعی کلمه مدیری سالم بود که در روزنامه تحت مدیریتش هیچ گروه یا جریان مخالفی مورد هجمه و فشار قرار نگرفت.
البته گفته می‌شود که ایشان به واسطه سوابقشان در نمایندگی مجلس و سفارت ایران در عراق یک شخصیت سیاسی هم داشتند، اما به اعتقاد من آقای دعایی فردی سیاسی نبود. او انسانی بود که با همه به مهربانی رفتار کرده و از دسته یا گروه خاصی نیز طرفداری نمی‌کرد. این مهربانی در ذات و خمیره مرحوم دعایی وجود داشت؛ حال آنکه فرد سیاسی ممکن است ناخودآگاه به شخصی بدی و یا به فرد دیگری خوبی کند که این مساله جزئی از ذات سیاست محسوب می‌شود، اما او این‌گونه نبود و با همگان با مهر، عطوفت و مدارا رفتار می‌کرد.
در ضمن ایشان انسانی شوخ‌طبع هم محسوب می‌شد که در بسیاری از وقایع غمبار نیز این شوخ‌طبعی را از دست نداده و برایش خوشحالی مردم و انسان‌ها در درجه بالایی از اهمیت قرار داشت.
* پیشکسوت روزنامه‌نگاری
اخبار برگزیدهیادداشتلینک کوتاه :
