تلسکوپ فضایی «جیمزوب» و رصد نخستین ابرنواختر

به گزارش جهان صنعت نیوز:  تنها چندین روز پس از آغاز عملیات علمی تلسکوپ فضایی «جیمزوب»، دوربین فروسرخ نزدیک تلسکوپ فضایی «جیمزوب»، یک جسم درخشان غیرمنتظره را در کهکشانی به نام ۵۲۵۱۵۹۳ +۱۴۱۹۳۰.۱۱+SDSS.J در فاصله حدودی سه تا چهار میلیارد سال نوری از زمین رصد کرد. این جسم درخشان در طول یک دوره پنج روزه کم‌نور شد و این نشان‌دهنده آن است که این جرم آسمانی می‌تواند یک ابرنواختر باشد که با خوش‌‌اقبالی مدت کوتاهی پس از انفجار توسط تلسکوپ رصد شده است. اخترشناسان این مشاهدات جدید را با داده‌های آرشیوشده از تلسکوپ فضایی «هابل» مقایسه کردند تا تایید کنند که این نور جدید است. این کشف از آن جهت شگفت‌آور است که تلسکوپ فضایی «جیمزوب» برای جست‌وجوی ابرنواخترها ساخته نشده است.

رصد ابرنواخترها وظیفه‌ای است که معمولا توسط تلسکوپ‌های پیمایشی در مقیاس بزرگ انجام می‌شود. این تلسکوپ‌ها بخش‌های وسیعی از آسمان را در فواصل زمانی کوتاه اسکن می‌کنند. از سوی دیگر، «وب» با جزئیات بسیار زیاد به مناطق بسیار کوچکی از جهان نگاه می‌کند. از آنجایی که این کشف در هفته اول فعالیت علمی «وب» انجام شد، ستاره‌شناسان فکر می‌کنند که عمق تصاویر «وب» ممکن است بتواند کوچک بودن نواحی رصدی را جبران کند. هر تصویر میدان عمیق شامل صدها کهکشان است که این به معنای وجود صدها فرصت برای شناسایی یک ابرنواختر است. این تشخیص زودهنگام نشان می‌دهد که تلسکوپ «وب» ممکن است بتواند به طور منظم ابرنواخترها را رصد کند. این موضوع هیجان‌انگیز خواهد بود، به ویژه به این دلیل که انتظار می‌رود «وب» نخستین کهکشان‌هایی که طی صدها میلیون سال اولیه پس از مه‌بانگ در جهان شکل گرفته‌اند را رصد کند.

«مایک انجسر»، ستاره‌شناس موسسه علمی تلسکوپ‌های فضایی که «وب» را اداره می‌کند، می‌گوید: فکر می‌کنیم که ستارگان چند میلیون سال اول برخلاف ستارگان امروزی تقریبا به طور کامل از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده بودند.

آنها می‌توانستند عظیم باشند یعنی ۲۰۰ تا ۳۰۰ برابر جرم خورشید ما و سبک زندگی آنها «سریع زندگی کن، جوان بمیر» بوده است. دیدن این نوع انفجارها کاری است که ما هنوز انجام نداده‌ایم. ابرنواختر کشف‌شده نشان‌دهنده مرگ ستاره‌ای بسیار جوان‌تر است؛ ستاره‌ای که تنها سه تا چهار میلیارد سال سن دارد، اما شروعی امیدوارکننده‌ برای تلسکوپی است که برای انجام کاری متفاوت ساخته شده بود. تشخیص ابرنواخترها دشوار است، زیرا خود انفجار تنها کسری از ثانیه طول می‌کشد و گرد و غبار و گازی که در نتیجه مرگ‌ این ستاره‌ها ایجاد می‌شود تنها چند روز باقی می‌ماند. بنابراین یک تلسکوپ برای رصد آن باید در زمان مناسب به مکان مناسب نگاه کند.