ناکامی در فلوریدا
به گزارش جهان صنعت نیوز: «ناسا» که در ابتدا در توئیتی خبر از تعویق ۳۰دقیقه‌ای این پرتاب داده بود در توئیت جدیدی نوشت: «پرتاب آرتمیس ۱ امروز انجام نخواهد شد زیرا متخصصان در حال کار روی مشکل نشتی در موتور هستند. آنها به جمع‌آوری داده ادامه خواهند داد و ما شما را در جریان تلاش‌های بعدی برای پرتاب قرار می‌دهیم.» طبق اعلام «ناسا»، برای پرتاب این ماموریت سه پنجره زمانی وجود دارد که اولین آن روز گذشته و فرصت‌های بعدی در روز دوم و پنجم سپتامبر (۱۱ و ۱۴ شهریور) است. اکنون به نظر می‌رسد که این پرتاب در روز دوم سپتامبر انجام شود.
دهه‌هاست که «ناسا» با انجام پروژه‌های شگفت‌انگیز دست به اکتشاف اقمار، سیارات و یا به عبارت دیگر، کیهان می‌زند. ماموریت‌های متعددی که در طول این چند ده سال توسط «ناسا» انجام شده است، هرکدام در نوع خود رکوردشکن بوده‌اند. حالا نوبت به ماموریت «آرتمیس» می‌رسد؛ ماموریتی که قصد دارد انسان را دوباره به ماه بازگرداند. در این پروژه «ناسا» تلاش دارد رکوردهای جدیدی را در فرستادن انسان به فضا ثبت کند. در این پروژه، اولین زن و اولین فرد رنگین‌پوست بر سطح ماه قدم خواهند گذاشت. این رخداد مختص به ماموریت «آرتمیس ۳» است و پیش از آن، دو ماموریت «آرتمیس ۱ و ۲» به پرواز آزمایشی در مدار ماه بدون خدمه و با خدمه اختصاص داده شده است. در صورتی که فاز آزمایشی (فاز اول که آرتمیس ۱ نام دارد) با موفقیت پشت سر گذاشته شود، فضانوردان در سال ۲۰۲۵ تحت ماموریت «آرتمیس ۳» به ماه خواهند رفت تا برای اولین بار پس از سال ۱۹۷۲ اولین انسان‌هایی باشند که روی قمر زمین قدم می‌گذارند. علاوه بر این، پروژه «آرتمیس» با مستقر کردن یک ایستگاه فضایی در مدار ماه و ساخت یک کمپ بر سطح آن، شرایط اولین حضور طولانی‌مدت انسان در ماه را فراهم می‌کند. این اقدامات در حقیقت مقدمات سفر انسان به سیاره سرخ (مریخ) را فراهم می‌کند.
«آرتمیس ۱» پیش از همه این اتفاقات هیجان‌انگیز، آژانس فضایی باید تجهیزات خود را در ماموریت «آرتمیس ۱» مورد آزمایش قرار دهد. این ماموریت قبلا با نام ماموریت «اکتشافی-۱» شناخته می‌شد. «آرتمیس ۱» را در حقیقت می‌توان پروازی آزمایشی با هدف اطمینان از کارکرد تجهیزات دانست. «ناسا» قصد دارد همه چیز را تا حد امکان آزمایش کند تا برای ماموریت خدمه «آرتمیس ۲» در اطراف ماه و ماموریت فرود ماموریت «آرتمیس ۳» آماده شود. «مایک سارافین» مدیر ماموریت «آرتمیس ۱» ناسا پیش از این گفت: «ناسا در تلاش برای کاهش ریسک برای پروازهای با خدمه است. بنابراین «ناسا» قصد دارد در یک پرواز آزمایشی بدون خدمه ریسک بیشتری را بپذیرد و «اوریون» را تا بالاترین حد ممکن مورد آزمایش قرار دهد.»
در این ماموریت، کپسول «اوریون» با قوی‌ترین موشک ساخته‌شده توسط بشر به مدار ماه می‌رود. این موشک «سامانه پرتاب فضایی» (Space Lunch System) نام دارد که آن را به اختصار «SLS» می‌نامیم. این ماموریت در حقیقت اولین پرواز SLS و کپسول اوریون (پس از تکمیل شدن) است. موشک SLS برای ماموریت‌های فراتر از مدار پایین زمین و حمل خدمه یا محموله به ماه و فراتر از آن طراحی شده و این اولین‌بار است که نیروی جاذبه زمین را ترک می‌کند .این موشک توسط یک جفت تقویت‌کننده و چهار موتور «RS-25» نیروی لازم برای غلبه بر گرانش زمین را فراهم می‌کند و در مدت زمان نود ثانیه به حداکثر توان خود می‌رسد. سوخت این موشک هیدروژن مایع فوق‌خنک و اکسیژن مایع است. موتورهای این موشک از برنامه شاتل فضایی «ناسا» که در سال ۲۰۱۱ بازنشسته شده، آمده بوده است. این موشک از طریق یک سری آزمایش، از جمله «تمرین لباس خیس» مورد بررسی قرار گرفته است.
شروع ماموریت «آرتمیس ۱»
ماموریت «آرتمیس ۱» قرار است چند روز آینده آغاز شود و حالا نوبت به فرآیند عجیب، شگفت‌انگیز و پیچیده آن تا رسیدن به ماه و برگشت به زمین می‌رسد. در ماموریت «آرتمیس ۱»، دو دقیقه پس از شروع پرواز دو تقویت‌کننده از سیستم جدا می‌شوند تا وزن کاهش یابد. آنها در نهایت در درون اقیانوس اطلس سقوط می‌کنند. حدود هشت دقیقه پس از پرتاب موتورهای داخلی SLS خاموش می‌شوند و ده دقیقه بعد «اوریون» شروع به استقرار آرایه‌های خورشیدی خود می‌کند- این فرآیند حدود ۱۲ دقیقه طول می‌کشد- «آرتمیس ۱» اولین فضاپیمای انسانی است که انرژی خورشیدی به ماه پرواز می‌کند، درحالی که پیش از این از انرژی خورشیدی در فضا تنها در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده شده است. در این مدت «اوریون» و قسمت فوقانی SLS شروع به چرخش به دور زمین می‌کنند. حدود پنجاه و یک دقیقه پس از پرتاب موتور قسمت فوقانی SLS نیروی لازم برای فرستادن «اوریون» به سمت ماه را فراهم می‌کند. در نهایت حدود دو ساعت و شش دقیقه پس از پرتاب، «اوریون» از قسمت فوقانی SLS جدا می‌شود و سفر انفرادی خود را به سمت ماه آغاز می‌کند. اما هنوز کار قسمت فوقانی SLS به پایان نرسیده است. این قسمت ده مکعب کوچک را در درون یک آداپتور مخصوص با خود حمل می‌کند که باید آنها را در مدار مستقر کند. هنگامی که «اوریون» از مدار زمین خارج می‌شود، برای برقراری ارتباط با زمین از «شبکه فضای عمیق» استفاده می‌کند. «شبکه فضای عمیق» که به اختصار «DSN» نیز نامیده می‌شود، شبکه مجموعه‌ای از آنتن‌ها است که برای ارتباط با فضاپیماها در ماموریت‌های بین‌سیاره‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مدت زمانی که طول می‌کشد تا «اوریون» به مدار ماه برسد، مهندسان سیستم‌های فضاپیما را ارزیابی می‌کنند و در صورت نیاز قادر هستند مسیر حرکت آن را تصحیح کنند. «اوریون» حدود ۱۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح ماه پرواز می‌کند. این فضاپیما تقریبا شش روز در مدار می‌ماند تا داده‌های مورد نیاز را جمع‌آوری کند. حدودا ده روز پس از پرتاب فضاپیما به دورترین فاصله تا زمین می‌رسد که در نوع خود رکورد محسوب می‌شود. «اوریون» در مدت دو هفته یک و نیم دور در مدار به دور ماه می‌گردد و سپس بعد از سفر طولانی بازگشت خود به زمین را آغاز می‌کند.
بازگشت به زمین
پس از آنکه داده‌ها جمع‌آوری شد و مهندسان کارایی سیستم را بررسی کردند، نوبت به بازگشت فضاپیما به زمین می‌رسد. در نهایت هنگامی که فضاپیما وارد جو زمین می‌شود، سرعتی در حدود ۱۱ کیلومتر بر ثانیه خواهد داشت. این سرعت برای یک فضاپیما در ورود مجدد به جو به قدری بالاست که رکورد سریع‌ترین ورود به جو برای یک فضاپیما با قابلیت حمل انسان توسط «اوریون» شکسته خواهد شد. هرچند این فضاپیما در ماموریت‌های بعدی خود انسان‌ها را به ماه می‌برد. همچنین «اوریون» هنگام ورود به جو زمین دمایی در حدود ۲۷۶۹ درجه سانتی‌گراد را تجربه خواهد کرد که دمایی بسیار بالاست. سپر حرارتی فضاپیما باید بتواند در چنین شرایطی طاقت بیاورد و کارایی خود را از دست ندهد. این مرحله نیز یکی از آن مراحل بحرانی است که دانشمندان قصد دارند با انجام آن از کیفیت سازه خود اطمینان حاصل کنند.
از آنجا که «ناسا» قادر نیست چنین شرایطی را روی زمین ایجاد کند، نیاز به انجام این ماموریت آزمایشی دارد تا از کارکرد درست تجهیزات اطمینان حاصل کند. اگر این کپسول بتواند در شرایط حاد دمایی مقاومت کند، در نهایت در اقیانوس آرام حوالی ساحل «سن دیگو» روی کشتی نیروی دریایی ایالات متحده فرود خواهد آمد. «اوریون» سرانجام بازگشتی تماشایی به اتمسفر زمین خواهد داشت. طبق برنامه‌ریزی‌های انجام شده، ماموریت «آرتمیس ۱» ناسا حدودا ۴۲ روز طول می‌کشد، با این‌حال در نظر داشته باشید که تمام زمان‌بندی‌ها حدودی است و همانطور که مشخص است رخدادهای متفاوت و متعددی می‌توانند بر این پروسه تاثیرگذار باشند.
«آرتمیس ۱» چگونه به پیشرفت علم کمک می‌کند؟
اگرچه «آرتمیس ۱» تنها یک پرواز آزمایشی است و هیچ انسانی با آن به فضا فرستاده نمی‌شود، اما سه مانکن را با خود به فضا خواهد برد. هدف از فرستادن مانکن‌ها با «آرتمیس ۱» به فضا بررسی شرایط درون کپسول است. به عبارت دیگر، مهندسان «ناسا» با نصب حسگرهای مختلف روی این سه مانکن قصد دارند شرایط داخل فضاپیمای «اوریون» را بررسی کنند و از بی‌خطر بودن آن برای سرنشینان آینده اطمینان حاصل کنند. یکی از مانکن‌ها، «مونیکین کامپوس» با لباس فضایی «Orion Crew Survival System» است. حسگرهایی که روی این لباس فضایی نصب شده‌اند، میزان شتاب، ارتعاش و تشعشعاتی که مونیکین در معرض آنها قرار می‌گیرد را اندازه‌گیری می‌کنند و داده‌هایی مرتبط با آن را به «ناسا» عرضه می‌کنند. دو مانکن دیگر، «زوهر» و «هلگا» نام دارند. از آنجایی که پروژه «آرتمیس» یکی از پیشگامان ارسال زنان به سطح ماه است، «ناسا» این دو مانکن را با هدف بررسی چگونگی تاثیر تشعشعات فضایی بر بدن یک زن درون کپسول «اوریون» قرار داده است. دانشمندان در ساخت این آدمک‌ها نهایت دقت و ظرافت را به کار گرفته‌اند تا بافت نرم بدن، استخوان‌ها و ریه‌ها را به درستی شبیه‌سازی کنند. هر کدام از این دو آدمک زن مجهز به ۵۶۰۰ حسگر خواهند بود و اطلاعات مرتبط با تاثیر تشعشعات روی ریه‌ها، معده، رحم، مغز و استخوان را ثبت می‌کنند. «ناسا» با هدف افزایش دقت خود در بررسی تاثیر تشعشعات، جلیقه‌ای تهیه کرده است که «زوهر» آن را به عنوان یک جلیقه محافظ می‌پوشد، در حالی که «هلگا» بدون جلیقه خواهد بود.
از آنجایی که ناسا برای فرستادن اولین زن به ماه آماده می‌شود، این نکته بسیار مهم است که بتوان تاثیر حضور در چنین پروژه‌ای را روی بدن زنان بررسی کرد. «رامونا غزه» سرپرست تیم علمی در مرکز فضایی «جانسون» ناسا پیش از این گفته بود: «زنان به‌طور کلی در معرض خطر بیشتری هستند، زیرا اندام‌های حساس‌تری در برابر تشعشعات نسبت به مردان دارند. به همین دلیل است که «ناسا» با قرار دادن دو آدمک که اندام‌های زنانه دارند، قصد دارد تاثیر این تشعشعات بر بدن آنها را به صورت دقیق مطالعه کند.» همچنین ساخت کپسول «اوریون» و موشک SLS حدود ۳۵ میلیارد دلار برای «ناسا» هزینه داشته که آن را به یکی از گران‌ترین پروژه‌های دهه‌های اخیر تبدیل کرده است.
لینک کوتاه :