رهاکردن گزارش مستقیم برای نجات ورزشکار

بهروز آرمان *

در روزهایی که کرونا ویروس، ورزش‌دوستان را از حضور در ورزشگاه‌ها و تماشای دیدن مسابقه‌های مختلف محروم کرده بود، در سالن سرد و خالی از تماشاگر ۱۲ هزار نفری ورزشگاه بزرگ آزادی تهران، داشت کشتی لیگ برتر را با همان شور و حال همیشگی گزارش می‌کرد. یکی دو دقیقه پیش‌تر، «شیر مادر و نان پدر حلالت» را به هر دو کشتی‌‌گیر گفته بود. بالای سرش در جایگاه اصحاب رسانه ایستاده بودم که ناگهان گزارش مسابقه حساس را قطع کرد و با ایما و اشاره از همکارش خواست گزارش را ادامه دهد. چهره‌اش برافروخته شده بود که خود را برق‌آسا به رییس تشک رساند. روی تشکی که خیس عرق بود و زیر نور پروژکتورها، برق می‌زد، یکی از کشتی‌گیران دستان تنومندش را دور گردن حریف حلقه کرده بود و با تمامی قدرت تلاش می‌کرد شانه‌های او را به زمین بچسباند. ثانیه‌ها به کندی می‌گذشت. انگار زمان، لج کرده بود. استاد با اضطراب به رئیس تشک گفت در مانیتور گزارشگر، کامل مشخص است که چه فشار شدیدی به گردن کشتی‌گیر در خاک مانده وارد شده و داور نباید سلامتی او را فدای ضربه فنی کند.

نخستین بار بود که می‌دیدم یک گزارشگر، چنین دلسوزانه و پدرانه پخش زنده را رها می‌کند تا ورزشکار از آسیب نخاعی در امان بماند؛ آسیبی که می‌توانست عمری پشیمانی به بار آورد.

هر طور که بود با دلسوزی و پادرمیانی استاد‌ هادی عامل، کشتی قطع و پزشک، سراسیمه وارد دایره طلایی شد. چند دقیقه بعد، نفس کشتی‌گیر جوان که طبیعی شد استاد عامل، نفسی عمیقی کشید و خدا را شکر کرد. برنده آن مسابقه حساس، وجدان پدرانه بود.

این روزها کشتی قهرمانی جهان در صربستان را با همان شور و حال همیشگی استاد عامل تماشا کنید. خدا قوت پهلوان.