اعتراض، خشم، نفرت و خشونت

به گزارش جهان صنعت نیوز:  دانشجویان، آموزگاران، کارگران، کشاورزان، کارمندان دولت، استادان دانشگاه، میلیون‌ها زن و دختر ایرانی و حتی گروه‌هایی که به هر حال به نظام جمهوری اسلامی وفادارند از وضعیت موجود رضایت ندارند و به شکل‌های گوناگون اعتراض خود را شان می‌دهند. در ۳، ۴ سال تازه‌سپری‌شده اما رخدادهایی را دیدیم که اعتراض شهروندان با پاسخ تند از سوی نهاد حکومت روبه‌رو شده و این روزها نیز این وضعیت کم و بیش دیده می‌شود. در ادامه اعتراض‌های شهروندان اما پاسخ به گونه‌ای بوده است که شهروندان ایرانی را از این مرحله عبور داده و به خشم آنها درباره حل مسائل دامن زده است. پنج اقتصاددان ایرانی که هر کدام در میان اقتصاددانان، دانشگاهیان داخل و خارج از ایران، فعالان اقتصادی و نیز میلیون‌ها علاقه‌مند به اقتصاد سیاسی ایران دارای احترام ویژه هستند در اقدامی مدرن و با انتشار یک بیانیه تحلیلی اعتراض خود را نشان داده و با توجه به دانش و تجربه‌ای که دارند به نهاد حکومت هشدار داده‌اند ایران به انبار مواد آتش‌زای اجتماعی تبدیل شده است و اگر با شهروندان با احترام و مراعات حقوق آنها برخورد نشود این اعتراض و خشم می‌تواند به نفرت و خشونت تبدیل شود. این است که شهروندان ایرانی به چشم می‌بینند و به گوش می‌شنوند که درآمد سرانه آنها در دهه ۱۳۹۰ به دلیل اعمال تحریم و سیاستگذاری ناکارآمد اقتصادی که تابعی از سیاست خارجی شده است روندی کاهنده داشته و این وضعیت چشم‌انداز ناروشنی را ترسیم می‌کند.

مگر میزان تاب‌آوری شهروندان چقدر است که نهاد حکومت به خود اجازه می‌دهد هر آنچه را خود مصلحت می‌داند بدون نظرخواهی از شهروندان اعمال کند؟ ایرانیان می‌بینند کشوری مثل ترکمنستان از نظر درآمد سرانه از آنها جلوتر رفته و در کشوری مثل ترکیه که کشوری اسلامی است زنان و مردان در انتخاب نوع پوشش آزادند و می‌شنوند که تنها شرکت سامسونگ کره‌جنوبی بیش از ایران صادرات دارد و اینها به مردم فشار وارد می‌کند. اگر دولت ایران واقعا قدرتی برای فعالیت در مسیر افزایش رفاه شهروندان دارد و می‌تواند به طور مستقل تصمیم بگیرد راه‌های آن شناخته شده و معلوم است. ایران باید با غرب آشتی کند و راه را برای پیشرفت اقتصاد ایران باز کند. آیا این جای پرسش ندارد که ایران چرا نمی‌تواند با کره‌جنوبی که اقتصادی پیشرفته دارد و می‌تواند به ارتقای اقتصاد ایران کمک کند مناسبات دوستانه ندارد اما با کره‌شمالی دوست است؟ آیا ایران واقعا از داد‌وستد با ونزوئلا و سوریه سود اقتصادی می‌برد یا اینکه با ژاپن و تایوان دوست باشد؟ بردباری شهروندان را دوباره اندازه‌گیری کنیم.