توسعه به مثابه آزادی

به گزارش جهان صنعت نیوز: وی اظهار کرد: در قانون اساسی ایران آزادی عمل، آزادی بیان و آزادی اجتماعی به رسمیت شناخته شده است. با این حال مسوولان به صورت غیرمتعارف برخورد می‌کنند و همان قانون اساسی که از حق آزادی جامعه سخن می‌گوید را نقض می‌کنند. دولتمردان و حکمرانان در ایران تصور می‌کنند که اگر مردم قادر به بقای حیات خود هستند به دلیل لطفی است که دولت به آنها کرده است. این در حالی است که دولت خدمتگزار مردم و جامعه است. اصل کلیدی در توسعه نیز این است که تحت هیچ شرایطی آزادی افراد در جامعه محدود نشود. به این ترتیب کشورهایی به توسعه می‌رسند که آزادی را برای مخالفان خود تضمین کرده‌اند، نه برای کسانی که حاکم هستند.

به باور این اقتصاددان، آزادی همواره در برابر دولت قرار می‌گیرد و اگر آزادی نباشد به این معنی است که مردم گروگان دولت‌اند. زمانی که دولتمردان حقوق مردم را به رسمیت نمی‌شناسند به این معناست که دولت غیرمتعارفی حکم می‌راند و از تامین حقوق و نیازهای جامعه سر باز می‌زند. واقعیت اما این است که مردم صاحب اختیار هستند و به دولت‌ها این امکان را می‌دهند که حکمرانی و سیاستگذاری کنند. از این منظر دولتی که قادر به برقراری امنیت نباشد و نتواند حق آزادی اجتماعات و اعتراضات را تامین کند مشروع نیست.

وی تصریح کرد: در کشور ایران اگر بخواهیم به مشکلات و مسائل اشاره کنیم مسوولان به سرعت به قانون اساسی اشاره و عنوان می‌کنند که این قانون حقوق اولیه مردم را به رسمیت شناخته است. اما مساله اساسی در ایران این است که به قانون اساسی عمل نمی‌شود. در صورتی که قانون اساسی حق آزادی قلم، آزادی بیان و آزادی اجتماعات را داده است دولت نمی‌تواند این حق را از مردم بگیرد. وقتی از آزادی حرف می‌زنیم نیز نباید آن را تنها به آزادی اقتصادی تقلیل دهیم چه آنکه تا زمانی که آزادی فردی و حقوق بشر به رسمیت شناخته نشود و حقوق مالکیت تضمین نشود اقتصاد و بازاری هم وجود نخواهد داشت. به این ترتیب اگر مردم آزاد نباشند، از حق انتخاب برخوردار نباشند و مالکیت دارایی‌های خود را نیز در اختیار نداشته باشند به این معناست که دیگران می‌توانند مالک دستاورد آنها باشند.

یوسفی خاطرنشان کرد: در یک کلام اگر بخواهیم آزادی را ترسیم کنیم باید به مباحث توسعه‌ای اشاره کنیم. به این ترتیب انسان زمانی آزاد است که بتواند ابداع کند، اختراع کند، تولید کند و به دادوستد بپردازد. همه این موارد در کنار یکدیگر معنا و مفهوم پیدا می‌کنند. برای همین است که می‌گوییم اقتصاد یک ارگانیسم است که جوامع در آن می‌توانند تقسیم کار کنند. این مهم نیز زمانی امکان‌پذیر است که افراد متناسب با توان و سلیقه و آزادی خود عمل کنند. تنها با تکیه بر این موارد است که یک جامعه می‌تواند پیشرفت کند در غیر این صورت پیشرفت جوامع محدود خواهد شد.