باید ناراحت باشیم که به دنیا بدهکار نیستیم

به گزارش جهان صنعت نیوز: چهار میلیارد و ۹۹۵ میلیون دلار از بدهی‌های خارجی ایران، بدهی‌های میان‌مدت و بلندمدت و یک میلیارد و ۹۰۸ میلیون دلار از این میزان بدهی‌های کوتاه‌مدت است.

یک روزنامه افراطی ضد اصلاحات و آمریکا ستیز این خبررا به عنوان یک خبرمهم در صفحه اول خو به خوانندگان عرضه کرده است. این روزنامه نوشته است : “بنابراین میزان بدهی‌های خارجی کشور در پایان شهریور ماه سال جاری در مقایسه با مدت مشابه سال قبل و پایان سال‌ گذشته به ‌ترتیب ۳۰ و هشت دهم و ۲۵ و شش دهم درصد کاهش یافته است. براساس گزارش صندوق بین‌المللی پول که اخیراً منتشر شد، ایران کمترین نسبت بدهی خارجی به تولید ناخالص داخلی در سال ۲۰۲۲ را در مقایسه با سایر کشور‌های منطقه دارد. در گزارش صندوق، نسبت بدهی خارجی ایران به تولید ناخالص داخلی در سال جاری میلادی تنها نیم درصد اعلام شده که کمتر از همه کشور‌های خاورمیانه (غرب آسیا و شمال آفریقا) و آسیای مرکزی است.”

آیا ایرانیانی که این خبررا می خوانند باید خوش حال باشند یا غمگین. در منطق اقتصاد ودردنیای واقعی و حتی در زندگی شخصی و نیز اراده یک بنگاه وام گرفتن ازمراکزی که پس انداز دیگران را می گیرند و برای رونق ورفاه وسرمایه گذاری اختصاص می دهند یک کار عادی و روزمره است.

فرد ، بنگاه یا کشوری که بتواند و بخواهد برای رونق امروز وفردای خود ازمراکز ونهادهای دیگر وام واعتبار بگیرد نشان می دهد به رونق فعالیت خود در آینده امید دارد و می خواهد پس از مدتی و با بهتر شدن وضعیت درآمدی اش که مازاد برهزینه هایش شده است وامها را پس دهد.

این یک رفتار مدرن است که مدیران بنگاهها و نیز افراد کامیاب وجسور انجام می دهند. به طور مثال فردی که می رود از بانک مسکن وام می گیرد تا خانه بخرد امید دارد با افزایش پس اندازش این وامها را پس داده و به صاحب خانه تبدیل می شود. بنگاهی که نتواند برای دوره ای خاص از بانک یا از جاهای دیگر وام بگیرد نمی تواند به توسعه بیشتر بیندیشد. از سوی دیگر وقتی بانک یا هرنهاددیگری به فرد یا بنگاهی وام واعتبار می دهد معنایش این است که به توانایی های وام گیرنده برای پس دادن بدهی اش اطمینان دارد. این داستان درباره یک کشورهم مصداق دارد.

وام گرفتن و بدهکار بودن در اقتصاد مدرن امروز یک رفتار جسورانه و شجاعانه است و کشورهایی که امید دارند در آینده با رشد و رونق و پس انداز ملی و دولتی می توانند وامهای خود را پس دهند به این رفتار تن می دهند. از سوی دیگر یادمان باشد که صندوق بین المللی پول ، بانک جهانی و بانک توسعه آسیایی و نیز کشورهای دیگر حتی به صورت یوزانس نیز به ایران وام نمی دهند چون اطمینان ندارند بتوانند درزمان موعود وام خود را پس بگیرند. علاوه براین ،عدم عضویت ایران در اف ای تی اف ونیز پیچیدگی هایی که تحریم ایران را از منابع پس انداز جهانی دورکرده است و شرکتهای بزرگ تامین سرمایه درجهان به ایران اعتبار نمی دهند. نباید خوشحال باشیم که کمتر بدهکاریم.