کشاورزی نحیف ایران 

به گزارش جهان صنعت نیوز: علاقمندان به اقتصاد سیاسی ایران خوب می دانند مسوولان نظام جمهوری اسلامی از همان روزهای نخست استقرار نظام بیشترین توجه را در حرف ودر نوشته به روستانشینان و کشاورزی داشته وهنوز نیز در آرزوی خودکفایی در تولید محصولات زراعی مهم مثل گندم ، برنج ، شکر و نهاده های دامی مثل ذرت و سویا و سایر محصولات موردنیاز صنعت دامداری و مرغداری هستند. مدیران واداره کنندگان نظام سیاسی به دلیل اینکه خصومت با غرب برایشان یک ارزش است و می دانستند و می دانند اگر ایران نیازمند واردات موادغذایی از خارج باشد ممکن است به کلیت غرب ستیزی آسیب وارد شود در حرف ودر برنامه ریزی بیشترین کوشش را کرده اند تا رشد بخش کشاورزی همیشه بالا باشد . اما حالا چند سالی است که رشد این بخش دراندازه هایی نیست که به راهبرد یادشده برسند و سهم بخش کشاورزی در ارزش افزوده وتولید ناخالص داخلی روند کاهنده دارد و به ۷ درصد رسیده است. 

 

چرا این بخش عزیزکرده درحرف مدیران کشور به جای اینکه درهردوره روند رشد یابنده تری داشته باشد نحیف وزار می شود ؟ یک دلیل اصلی این است که نهاد دولت برای صیانت از این روند کاهنده بیشترین سهم در تصمیم گیری را به خود اختصاص داده است و در ادامه این روند قیمت گذاری دستوری را رها نمی کند. دومین دلیل این است که کشاورزی وبه ویژه بخش زراعت از نیروهای جوان تهی شده و جوانان روستایی به هرترتیب به شهرها می روند و اکنون میانگین سن کشاورزان بیش از ۵۰ سال است که بیشتر آنها آموزش کافی ومدرن برای زراعت ندیده اند. در صنایع مرغداری و دامداری نیز ورود تکنولوژی های نوین سالهاست با کمترین سزعت انجام می شود. دلیل دیگر این است که زمین های زراعی ایران به دلیل اصلاحات ارضی سال ۱۳۴۱ ونیز تقسیم زمین از سوی هیات های ۷ نفره در سالهای بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامب خرد و پراکنده شده ومیانگین زمین های زراعی به دلیل قانون ارث به کمتر از سه هکتاررسیده که دراین زمین های خرد و پراکنده نمی توان کشت مکانیزه داشت. سرانجام می توان به روند کاهنده آب در دسترس کشاورزان ونیز خشکسالی های پیدرپی درایران اشاره کرد. با ادامه این روند ایران به زودی واردکننده بزرگی غلات و نهاده های دامی خواهدشد.