قرارداد پیمانی با چینی‌ها توهین به پیمانکاران داخلی است

احمد خرم در گفتگو با جهان صنعت نیوز در این باره اظهار داشت: اینکه ما اجازه بدهیم درب سرمایه گذاری و فاینانس خارجی به روی ملت باز شود و با این پول‌ها پروژه‌های توجیه دار انجام شود و بازگشت سرمایه از سود پروژه‌ها تامین شود کاری اساسی است. اما اینکه چینی‌ها بیایند ورزشگاه بسازند و در اِزای آن از ما نفت بگیرند، اسمش سرمایه گذاری نیست و پیمانکاری با تهاتر است. چیزی که مقبول و عقلی قلملداد می‌شود، سرمایه گذاری و فاینانس است.

وی ادامه داد: بهترین راهکار این بود که سالانه حداقل ۲۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری مستقیم و ۵۰ میلیارد دلار فاینانس جذب می‌کردیم. اما در طول ۲۰ سال گذشته میزان فاینانس جذب شده به ۵ میلیارد دلار نمی‌رسد. همچنین کل سرمایه گذاری که در این ۲۰ سال باید به ۴۰۰ میلیارد دلار می‌رسید، فقط ۵۰۰ ملیون دلار جذب شده است، یعنی نیم میلیارد دلار!

توهم بی اثر بودن تحریم ها

وزیر راه دولت اصلاحات در ادامه گفت: ما با دنیا به هم زدیم و به کشور‌های صاحب اقتصاد اخم و تخم کردیم و روابط بین الملل را نادیده گرفتیم و اصرار کردیم که تحریم‌ها هیچ اثر منفی‌ای نداشته اند. یعنی عدم جذب سالیانه ۵۰ میلیارد دلار و ناکامی در جذب ۲۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی را پشت توهم بی اثر بودن تحریم از دست داده ایم. جالب است، حتی گاهی تحریم را عاملی برای رشد بیشتر می‌دانیم.

خرم بیان کرد: انگار نه انگار که تحریم باعث شده نفت را ۳۰ درصد ارزان‌تر از قیمت جهانی به چینی‌ها می‌فروشیم. همچنین ۲۵ تا ۳۰ درصد رقم معامله را چینی‌ها به ما کالا می‌دهند. با این توضیح که در همین هم چینی‌ها سودی ۱۰۰ درصدی نصیب شان می‌شود. قرارداد پیانکاری را هم با سود ۸۰ تا ۱۰۰ درصد می‌بندیم، در حالی که سود پیمانکاری در دنیا ۵ درصد بیشتر نیست. در واقع از کسیه خلیفه می‌بخشیم. چون نفت و سرمایه‌های زمینی و زیر زمینی بخشی از اموال مردم هستند. ما باید سرمایه‌های زیرزمینی را به سرمایه‌های روزمینی تبدیل کنیم تا نسل‌های آینده بتوانند از بهره لازم را ببرند.

او افزود: از آنجایی که ایران چهارمین کشور ثروتمند دنیا است، این سئوال ذهن را به خودش مشغول کرده است که چرا در این کشور بیکاری، گرسنگی، بی مسکنی در حد زیاد داشته باشد و حتی سالمندان و بازنشسته‌ها مصیبت داشته باشند. باید گفت، تصمیم‌های نسنجیده و تلاش برای تامین منافع چین موجب شده تا اقتصاد مملکت قفل شود. اصرار به ضدیت با آمریکا فقط زیان دارد. هر کالایی مصرفی، سرمایه‌ای و واسطه‌ای را اگر از آمریکا بخریم، میانگین ۳۰ درصد ارزان‌تر از اروپا، کره، ژاپن و چین است.

رییس سابق سازمان نظام مهندسی تصریح کرد: اگر از آمریکا بوئینگ بخریم، ۴۰ درصد ارزان‌تر خریده ایم. توپولوف روس‌ها خیلی گران تر از بوئینگ آمریکا است. اما ما آمریکا را استکبار می‌نامیم. مگر روسیه روحیه مستکبری ندارد؟ روس‌ها استکبار پدر سوخته و آمریکایی‌ها استکبار لوطی اند. روسیه و چین هر جا رفته اند، چاپیده اند و برای توسعه آن کشور کاری نکرده اند. اما آمریکا هر جا رفته اند در کنار اینکه چاپیده اند «دو زار» هم برای آن کشور کار توسعه‌ای کرده اند. اما ما چشم و گوش مان را بسته ایم و این مسائل را نمی‌بینیم و نمی‌شنویم. فضای مجازی همه چیز را آشکار کرده است.

سپردن عملیات عمرانی‌ به چینی‌ها توهین به جامعه مهندسی است

این چهره در ادامه یادآور شد: ما برای ساخت راه آهن اصفهان_شیراز با چینی‌ها وارد مذاکره شدم. آن‌ها سه برابر پیمانکار‌های داخلی قیمت دادند و برای ساخت ۵۲۰ کیلیومتر ۴ سال و نیم زمان خواستند که قبول نکردیم. من و پیمانکاران و مشاورین و مجری طرح که کسی حساب مان نمی‌کرد، هزار کیلومتر را سه ساله از بافق به مشهد ساختیم که هزینه هر کیلومتر ۳۰۰ میلیون تومان، یعنی یک چهارم درخواستی چینی‌ها شد. پس باید گفت، سپردن عملیات عمرانی توهین به ملت و توهین به سازندگان جامعه مهندسی و مدیران ایرانی است. چین اجازه سرمایه گذاری ما در کشورشان را می‌دهد؟ قطعا «نه» سرمایه گذاری، فاینانس و پیمانکاری بین دو کشور بده بستان است و باید دو طرفه و بر اساس قیمت‌های استاندارد جهانی باشد.

چرا ساخت ورزشگاه را به چینی‌ها دادیم؟

او ادامه داد: سئوال این است، چرا ساخت ورزشگاه را به چینی‌ها دادیم؟ مگر ما نمی‌توانیم، نفت بفروشیم که نفت را در اِزای ساخت ورزشگاه به چینی‌ها می‌دهیم؟ مگر پیمانکاران داخلی از ساخت ورزشگاه عاجزاند؟ مساله این است، آقایان فکر می‌کنند، به دورهمی با چین احتیاج دارند. جلوی چنین روندی را در حالی حاکمیت باید بگیرد که بخشی از بدنه سیستم حکمرانی هم رابطه با چین را لازم می‌داند، در حالی که اصلا لازم نیست. این قرارداد در حالی است که پیمانکاران ایرانی نیز می‌توانند به خوبی انجام دهند. با این روش لطمه سنگینی به ارزش پول ملی وارد می‌شود، چون قرار است ۲۰ تا ۳۰ % کل قرارداد زیر قیمت جهانی با نفت ایران تهاتر شود تا ۳۰ درصد را هم که قرار است در مقابل نفت به ایران کالا بدهد (کالای لازم برای اجرای پروژه) بنظر من بخشی که کالا تحویل می‌شود حداقل برای چین ۵۰% سود دارد.

خرم در پایان گفت: چین و کره سابقه بدی در عمل به تعهدات دارند و قراری را که در قرارداد برای استفاده از نیرو‌های کار ایرانی گذاشته شده است، عملا نادیده می‌گیرند و از نیرو‌های خودشان استفاده می‌کنند که این باعث کاهش سطح اشتغال در کشور خود و بالا رفتن سطح بیکاری در کشور ما می‌شود.

اخبار برگزیدهاقتصاد کلان