دوگانه امیدآفرین و یاس آفرین، ظلم به رسانه است

سرنوشت رسانه‌ها در دولت‌های سیزدهم، دوازدهم، یازدهم و دهم تفاوت چندانی با هم ندارد. دلیل این موضوع نگاهی است که اصحاب قدرت به رسانه دارند. سیاسیون رسانه را نه مرجعی برای اطلاع‌رسانی که تریبونی برای بازنمایی و گاهی بزرگ‌نمایی دستاوردهای جناح خود می‌دانند.  در تازه‌ترین اظهار نظر، ابراهیم رئیسی در دیدار با مدیران مسئول رسانه‌ها، از دوگانه امیدآفرین و یاس‌آفرین صحبت به میان آورده‌است.

این نگاهی است که جریان رسانه‌ای کشور را به این روز انداخته. دولت انتظار دارد رسانه‌های آزاد نیز مانند مدیران روابط عمومی وزارت‌خانه‌ها یا رسانه‌های دولتی، هم‌پای رئیس جمهور از رسیدن به قله‌های موفقیت و پیروزی دم بزنند.

در حالی که با دلار ۶۰ هزار تومانی، تورم بالای مواد غذایی، رسیدن نرخ اجاره‌بها به آستانه انفجار، سقوط بورس، مشکلات صندوق‌های بازنشستگی و … صحبت از موفقیت بیشتر شبیه رویا بافی است.

در نگاه رئیس جمهور این یادداشت و نگارنده آن در دسته و گروه یاس آفرینان قرار می‌گیرد. اما بهتر است همه به دامان حقیقت پناه ببریم. بازنمایی امروز جامعه می‌تواند کمک‌حال اصحاب قدرت باشد. اگر نتوانیم و نخواهیم آنچه هست را بپذیریم، در دام شعار و بی‌برنامگی دست و پا خواهیم زد. مثل آنچه دولت سیزدهم در سه سال گذشته با آن دست به گریبان بوده‌است.

رسانه‌های غیر دولتی با وجود مشکلات ریز و درشت از سانسور گرفته تا گرانی کاغذ و  نگاه بدبینانه اصحاب قدرت، ترجیح می‌دهند تا روزی که حیات دارند و تا آن‌جایی که تیغ سانسور اجازه می‌دهد؛ بازنمای حقیقت باشند.

بهتر است رئیس جمهور و تیم رسانه‌ای دولت، هرچه زودتر نگاه خود را به رسانه تغییر دهند. دوگانه امیدآفرین و یاس‌آفرین، ظلم به اصحاب رسانه و ذات حرفه روزنامه‌نگاری است.

یک خبر بد را نمی‌توان در کاغذ کادوی رنگی پیچید و به خورد مخاطب داد. طعم سختی‌ها و تلخی‌ها در کام مردم، آزار دهنده است. رویگردانی از حقیقت و دم زدن از آرزوها تنها نتیجه‌اش بی‌اعتباری رسانه‌های داخلی در برابر شهروندان است.