معمای مقابله با اسرائیل

زمانی که دو کشور در روابط بین‌الملل به رقابت یا تخاصم با یکدیگر می‌پردازند، معمولا این نگاه وجود دارد که دو طرف باید در یک سطح نسبتا متعادلی از قدرت (مخصوصا توان نظامی) قرار داشته باشند. در همین جهت رابطه میان ایران و اسرائیل هم از این قاعده مستثنا نیست.

زمانی که ایران، هدف خود را بر نابودی اسرائیل قرار می‌دهد و تل‌آویو نیز دارای سلاح اتمی است، این معادله کمی پیچیده می‌شود.

البته این نکته شایان ذکر است که پس از حمله به کنسولگری ایران در دمشق و به شهادت رسیدن جمعی از مستشاران نظامی سپاه پاسداران و نگرانی اسرائیل از وعده‌ پاسخ تهران، این مساله نمایان می‌شود که به جز تسلیحات اتمی، برخی سلاح‌های دیگر هستند که می‌توانند در این کارزار نقش بازی کرده و اثرگذار باشند. اما جدای از این مسائل، در خصوص تخاصم میان تهران و تل‌آویو باید به چند مساله مهم توجه کرد؛

نخست اینکه جدای از توان نظامی و هسته‌ای اسرائیل، این رژیم متحدانی همچون ایالات‌متحده را در کنار خود دارد که در صورت مواجه شدن اسرائیل با تهدیدات، در کنار آن قرار خواهند گرفت. بنابراین باید توجه داشت که در هر برخورد نظامی با اسرائیل مانند پاسخ به شهادت رسیدن فرماندهان کشورمان باید عقلانی تصمیم گرفته و بدانیم با یک بمب یا موشک نمی‌توان آن را به کلی از بین برد.

نکته دوم نیز این است که اسرائیل به اصول حقوقی و قواعد جنگ پایبندی ندارد.

سومین نکته که نیز باید به آن اشاره کرد صلح اسرائیل با برخی کشورهای عربی است. در واقع این قراردادهای صلح که پس از جنگ‌های متوالی با اعراب منعقد شد و به مرور زمان برخی دولت‌های عربی دیگر منطقه با دلایل دیگر به سمت صلح با تل‌آویو حرکت کردند، به نوعی باعث آسوده شدن خیال این رژیم از جانب اعراب شد. در واقع وقتی اسرائیل این اطمینان را دارد که کشورهای عربی اقدامی علیه او نمی‌کنند، می‌آید و هدف خود را از بین بردن حماس قرار می‌دهد.

 مساله دیگری که باید به آن توجه کرد، ضعف و آسیب‌پذیری اسرائیل است. وقتی که تل‌آویو برای از میان برداشتن جنبشی همانند حماس، همچنان ۶ماه تلاش می‌کند و موفق نمی‌شود، طبیعتا در مقابله با قدرت‌های بزرگ منطقه‌ای مانند ایران دچار چالش‌های جدی‌تری خواهد شد. بنابراین به نظر می‌رسد این نکته در کنار قدرت اقتصادی روزافزون حکام عربی، راهبرد اسرائیل برای بقا آن را دستخوش تغییر کند.

در همین راستا، البته حاکمان و سیاستگذاران ایرانی هم باید ببینند با توجه به شرایط پیش آمده، هنوز هم می‌خواهند برای مهار اسرائیل، هدف نابودی آن را دنبال کنند یا راهبردهای دیگری مدنظر دارند؟ این مساله زمانی مطرح می‌شود که اصرار بر نابودی رژیم صهیونیستی می‌تواند منطقه را به نبرد هسته‌ای بکشاند و طبیعتا این موضوع مطلوب کشورهای منطقه مخصوصا دولت‌های عربی آن نیست.

در پایان باید توجه داشت باتوجه به موارد و مصادیق ذکر شده، ترور فرماندهان و مستشاران سپاه در ادامه جنگ غزه بوده و باید در پاسخ به شهادت فرماندهان ایرانی عقلانی رفتار کرده و بتوانیم با کسب حداکثر امتیاز، تنش را به سرانجام برسانیم. من‌باب مقایسه می‌توان به برخورد عربستان با مساله هدف قرار گرفتن آرامکو اشاره کرد. با وجود اینکه ریاض هم از پشتوانه واشنگتن و هم از قدرت نظامی برای پاسخ برخوردار بود اما تصمیم گرفت با اتخاذ تدابیر سیاسی و معقول، به آن واقعه پاسخ دهد.

 

اخبار برگزیدهسیاسییادداشت