چرا روس‌ها از پیروزی پزشکیان هراس دارند؟

به گزارش سرویس سیاسی جهان صنعت نیوز؛ پس از مدتها بی خبری از ۴۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری که قرار بود توسط روسیه در صنعت نفت ایران اجرایی شود، روس ها در آستانه انتخابات ریاست جمهوری به ایران آمدند تا پیگیر قراردادهای دو سال پیش باشند. مذاکراتی که برخی از آنها به قرارداد منتهی شد، اما خبری از اجرای آن تا به امروز نبوده است.

تیرماه ۱۴۰۱ و درجریان سفر ولادیمیر پوتین به ایران، آنهم درست چهار ماه بعد از حمله این کشور به اوکراین و در شرایطی که این کشور به دنبال بازارهای تازه در پی تحریم های غرب علیه خود بود، پوتین وعده ای به بزرگی سرمایه گذاری ۴۰ میلیارد دلاری در صنعت نفت و گاز ایران به مقامات دولت سیزدهم داد. وعده ای که حالا بعد از دوسال همچنان بسیاری از بخش های این قرارداد مبهم است و آنها هم که آشکار شده، اجرایی نشده است و تازه مقامات روسیه همچنان در حال مذاکره و خرید زمان هستند.

سفر الکساندر نوآک معاون نخست وزیر روسیه به ایران و دیداری که این مقام روسیه با اوجی وزیر نفت داشت، در شرایطی صورت گرفت که تا انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم در ایران زمان زیادی باقی نمانده است. برخی تحلیلگران بر این باورند که سفر معاون نخست وزیر روسیه به ایران آنهم چند روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری به این دلیل بوده که آنها نسبت به ادامه همکاری با ایران در صورت پیروزی نامزدهای اصولگرا خوش بین هستند.

از آنجا که دیپلماسی اقتصادی دولت سیزدهم بر نزدیکی با روس ها متمرکز شده بود، کارشناسان می گویند روس ها از پیروزی اصولگرایان در ایران خوشنودتر هستند؛ زیرا آنها نمی‌خواهند تحریم های ایران توسط آمریکا برداشته شود.

از همین رو هم نوآک سراسیمه به تهران آمد تا سرنوشت پروژه‌های دو سال گذشته این کشور با ایران را دنبال کند. برای روس‌ها پیروزی سعید جلیلی در انتخابات پیش رو، یعنی ادامه دولت سیزدهم در سیاست خارجی و دیپلماسی اقتصادی؛ از آنجا که جواد اوجی نزدیک به جلیلی است، سفر نوآک در واقع این اطمینان را به  اوجی داد که در صورت پیروزی جلیلی این پروژه ها ادامه خواهد داشت.

اما روی دیگر این سفر هم می‌تواند این باشد که اگر مسعود پزشکیان پیروز رقابت های ریاست جمهوری چهاردهم شود، یعنی مذاکرات برجام احیا خواهد شد. رفع تحریم های ایران و نزدیکی ایران به غرب برای روسیه امری قابل قبول نیست و از همین رو سفر یک مقام ارشد آنهم درست در آخرین روزهای عمر یک دولت بی معنا نیست.