اولین ایمپلنت کنترل صرع در جهان

به گزارش سرویس دانش و فناوری جهان صنعت نیوز، به گفته مادر اوران، او اکنون شادتر است. و از «کیفیت زندگی بسیار بهتری» برخوردار است.

به نقل از آی‌ای، این جراحی در ماه اکتبر به عنوان بخشی از آزمایشی در بیمارستان گریت اورموند استریت لندن انجام شد. زمانی که اوران، که اکنون ۱۳ سال دارد، ۱۲ ساله بود. اوران، اهل سامرست، مبتلا به سندرم لنوکس-گاستوت، نوعی صرع مقاوم به درمان است که از سه سالگی او شروع شد. از آن زمان به بعد، او روزانه چندین تشنج از ده‌ها مورد تا صدها مورد را متحمل شده است.

درمان صرع شدید

بی‌بی‌سی در گفتگو با مادر نولسون گزارش داد که او می‌گوید: این عارضه تمام دوران کودکی‌اش را در بر گرفته است.

او انواع مختلفی از تشنج‌هایی را که اوران تجربه کرد، از جمله حملاتی که در آن به زمین افتاد، به‌طور غیرقابل کنترلی تکان خورد و هوشیاری خود را از دست داد، بازگو کرد. گاهی اوقات تنفس قطع می‌شد و برای احیای او به داروی اورژانسی نیاز بود.

اوران در پروژه CADET شرکت دارد که مجموعه‌ای از کارآزمایی‌هاست که ایمنی و اثربخشی تحریک عمیق مغز را برای صرع شدید ارزیابی می‌کند. حملات صرع ناشی از انفجار غیرطبیعی فعالیت الکتریکی در مغز است. هدف این دستگاه، که به طور مداوم پالس جریان الکتریکی منتشر می‌کند، مسدود کردن یا مختل کردن این سیگنال‌های غیرعادی است.

جزئیات این فرآیند

این جراحی، که حدود هشت ساعت به طول انجامید، در ماه اکتبر سال ۲۰۲۳ انجام شد. گروه جراحی به رهبری جراح مغز و اعصاب اطفال مشاور، مارتین تیسدال (Martin Tisdall)، دو الکترود را در اعماق مغز اوران کاشته و تالاموس را که یک بخش رله حیاتی برای اطلاعات عصبی در مغز است، مورد هدف قرار داد.

انتهای لیدها به یک محرک عصبی، یک دستگاه مربعی ۳.۵ سانتی متری و ضخامت ۰.۶ سانتی متری متصل شد که در شکافی در جمجمه اوران جایی که استخوان برداشته شده بود، قرار داده شد. سپس محرک عصبی به طور ایمن در جمجمه اطراف پیچ شد تا آن را در جای خود ثابت کند.

قبل از اینکه محرک عصبی فعال شود به اوران یک ماه فرصت داده شد تا پس از عمل بهبود یابد. هنگامی که سیستم روشن است، اوران آن را احساس نمی‌کند و می‌تواند روزانه با استفاده از هدفون بی‌سیم دستگاه را در حالی که مشغول فعالیت‌هایی است که دوست دارد، مانند تماشای تلویزیون، شارژ کند.

هفت ماه پس از جراحی، گزارش شده که اوران هوشیارتر است و هیچ تشنجی را در طول روز تجربه نکرده است.

محرک عصبی پیکوستیم ( Picostim)

پروژه پیکوستیم ابزارهای علمی را در یک ضربان‌ساز کوچک جمجمه‌ای ادغام می‌کند تا نقش ریتم‌های شبانه روزی، حرکت و سیگنال‌های مغزی را در توسعه و درمان بیماری مطالعه کند. این دستگاه نه تنها به علوم اعصاب بالینی اولیه کمک می‌کند، بلکه می‌تواند برای پاسخ به سیگنال‌های فیزیولوژیکی مانند حرکت بیمار برای بهینه‌سازی درمان تنظیم شود.

منبع: اقتصادنیوز

دانش و فناوری