غذای مورد علاقه سیاهچاله ها چیست؟

به گزارش سرویس دانش و فناوری جهان صنعت نیوز، داده‌های جدید ستاره‌شناسان آمریکایی، ستاره‌ای را نشان می‌دهند. که توسط یک سیاه‌چاله کلان‌جرم از هم پاشیده و خورده می‌شود.

ستاره‌شناسان پس از تماشای بلعیده شدن یک ستاره نزدیک به سیاه‌چاله‌های بزرگ و تلاش برای پیش‌بینی زمان غذا خوردن یک سیاه‌چاله موفق شده‌اند که گامی روبه‌جلو را در درک رفتار غذایی این حفره‌های کیهانی بردارند.

داده‌های ورای این پیش‌بینی‌ها در سال ۲۰۱۸ منتشر شدند. در آن زمان، یک بررسی خودکار زمینی افزایش روشنایی را از یک کهکشانی در فاصله ۸۶۰ میلیون سال نوری زمین نشان داد. روشنایی که میلیارد‌ها بار درخشان‌تر از خورشید ماست، ستاره‌ای را نشان داد که توسط یک سیاه‌چاله کلان‌جرم از هم می‌پاشد و خورده می‌شود. این سیاه چاله در مرکز یک کهکشان دور کمین کرده است و تقریبا ۵۰ میلیون برابر خورشید ما وزن دارد.

مواد ازبین‌رفته ستاره با نزدیک شدن به سیاه‌چاله گرم شدند و پرتو ایکس و پرتو فرابنفش را آن قدر قوی کردند که توسط تلسکوپ‌های فضایی قابل دریافت بودند. این سیگنال‌ها کمی بیش از یک سال بعد محو شدند و نشان دادند که سیاه‌چاله کاملا ستاره را بلعیده است. با وجود این، به نظر می‌رسید که سیگنال‌ها دو سال بعد یک بار دیگر افزایش یافتند. این نشان داد که هسته ستاره در واقع از اولین گذر جان سالم به در برده است، اما پوشش‌های بیرونی آن از بین رفته‌اند.

پیش‌بینی دومین وعده غذایی سیاه‌چاله

ستاره‌شناسان براساس داده‌های تلسکوپ درباره ستاره و مدار آن، از مدلی برای پیش‌بینی دومین وعده غذایی سیاه‌چاله پیش از اوت ۲۰۲۳ استفاده کردند. نتایج با مشاهدات بعدی که با تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا به دست آمدند، تأیید شدند.

«توماس وورز» (Thomas Wevers) پژوهشگر «مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی» در بالتیمور که رصد‌های سال ۲۰۲۳ را سرپرستی می‌کرد، گفت: ما ابتدا فکر می‌کردیم این یک نمونه متفاوت از سیاه‌چاله است که به فروپاشی کامل یک ستاره می‌انجامد. در عوض، به نظر می‌رسد که ستاره زندگی می‌کند تا یک روز دیگر بمیرد.

«اریک کوفلین» (Eric Coughlin) استاد فیزیک «دانشگاه سیراکیوس» (Syracuse University) در نیویورک و از پژوهشگران این پروژه گفت: این احتمالا بیشتر یک میان‌وعده خواهد بود تا یک وعده غذایی کامل، زیرا وعده دوم کوچک‌تر از وعده اول بود و به نظر می‌رسید که ستاره در حال حذف شدن است.

این پژوهش در «The Astrophysical Journal Letters» به چاپ رسید.

منبع: ایسنا

دانش و فناوری