انتخابات ریاست جمهوری آمریکا چگونه است؟ / همه چیز درباره کالج انتخاباتی
کالج انتخاباتی ایالات متحده یکی از بحثبرانگیزترین سیستمهای انتخاباتی است که با وجود انتقادهای فراوان، همچنان در انتخابات ریاست جمهوری نقش حیاتی ایفا میکند.
جهان صنعت نیوز – کالج انتخاباتی آمریکا که از ابتدای تأسیس این کشور به شدت مورد بحث بوده است، همچنان یکی از ابزارهای اصلی انتخاب رئیسجمهور ایالات متحده است. این سیستم پیچیده که از انتخابکنندگان تشکیل شده، میتواند در برخی موارد، مانند انتخابات سال ۲۰۱۶، نتایجی متفاوت با رأی مردمی ایجاد کند. در صورت عدم کسب اکثریت آرا توسط هیچیک از نامزدها، مجلس نمایندگان رئیسجمهور را انتخاب خواهد کرد. این سیستم، علیرغم انتقادات گسترده و خواستههای مردم برای تغییر آن، همچنان پابرجاست.
کالج انتخاباتی آمریکا: سیستمی پیچیده و بحثبرانگیز
کالج انتخاباتی آمریکا، از زمان تأسیس جمهوری ایالات متحده تا امروز، یکی از بحثبرانگیزترین بخشهای قانون اساسی این کشور بوده است. این سیستم که روش غیرمستقیمی برای انتخاب رئیسجمهور فراهم میکند، همواره با انتقادات و پیشنهادات برای حذف آن مواجه بوده است. دونالد ترامپ آن را «فاجعهای برای دموکراسی» خوانده و حتی توماس جفرسون، یکی از بنیانگذاران آمریکا، آن را خطرناک توصیف کرده است.
عملکرد کالج انتخاباتی و نحوه تأثیرگذاری بر انتخابات
زمانی که شهروندان آمریکایی به پای صندوقهای رای میروند و به یک نامزد ریاستجمهوری رای میدهند، بهطور مستقیم به آن نامزد رای نمیدهند. بلکه، به گروهی از افراد که به نام «انتخابکننده» شناخته میشوند رای میدهند. این انتخابکنندگان متعهد هستند که بر اساس نتیجه رایگیری در ایالت خود، رایشان را به آن نامزد بدهند. تعداد انتخابکنندگان هر ایالت بستگی به تعداد نمایندگان آن ایالت در کنگره آمریکا دارد. برای مثال، ایالتهای پرجمعیتی مانند کالیفرنیا تعداد بیشتری انتخابکننده دارند (۵۵ انتخابکننده) در حالی که ایالتهای کوچک مانند وایومینگ فقط ۳ انتخابکننده دارند.
اکثر ایالتها از سیستم «برنده تمامی آرا را میبرد» پیروی میکنند. به این معنی که هر نامزدی که اکثریت آرا در آن ایالت را به دست آورد، تمام آرای انتخاباتی آن ایالت را به خود اختصاص میدهد. برای مثال، اگر در ایالت فلوریدا، یکی از نامزدها ۵۱ درصد آرا را کسب کند، تمام ۲۹ رای انتخاباتی این ایالت به نام او ثبت میشود، حتی اگر ۴۹ درصد باقیمانده مردم به نامزد دیگری رای داده باشند.
اما دو ایالت، یعنی نبراسکا و مین، استثنا هستند. در این ایالتها، سیستم پیچیدهتری برای اختصاص آرا وجود دارد. در اینجا، رای انتخاباتی بهطور جداگانه بر اساس هر حوزه انتخابیه تقسیم میشود. به عنوان مثال، اگر در نبراسکا، یک نامزد فقط در یکی از حوزههای انتخابیه پیروز شود، تنها رای آن حوزه را به دست میآورد، در حالی که رقیب او ممکن است رایهای بقیه حوزهها را کسب کند. این سیستم باعث میشود که رایهای انتخاباتی در این دو ایالت بهطور یکپارچه به یک نامزد تعلق نگیرد.
نحوه انتخاب «انتخابکنندگان» در کالج انتخاباتی
در سیستم کالج انتخاباتی آمریکا، رایدهندگان در هر ایالت بهطور مستقیم به نامزد ریاستجمهوری رای نمیدهند؛ بلکه در واقع به یک گروه از افراد به نام «انتخابکنندگان» رای میدهند که متعهد هستند رای خود را به نامزدی بدهند که در ایالتشان اکثریت آرا را به دست آورده است.
حالا ممکن است این سوال پیش بیاید که «انتخابکنندگان» چه کسانی هستند و چطور انتخاب میشوند؟ هر حزب سیاسی در هر ایالت، لیستی از انتخابکنندگان مورد نظر خود را دارد. این افراد معمولاً اعضای برجسته حزب، مقامات محلی یا حتی گاهی افراد مشهوری هستند که از نامزد حزب خود حمایت میکنند. برای مثال، اگر شما در ایالت کالیفرنیا به کامالا هریس رای بدهید، در واقع به انتخابکنندگانی رای میدهید که از قبل توسط حزب دموکرات در آن ایالت انتخاب شدهاند و متعهدند که در صورت پیروزی بایدن، رای خود را به او بدهند.
کالیفرنیا ۵۵ رای انتخاباتی دارد. حزب دموکرات در این ایالت لیستی از ۵۵ نفر انتخابکننده دارد که به نمایندگی از این حزب انتخاب شدهاند. همچنین حزب جمهوریخواه هم لیست دیگری از ۵۵ انتخابکننده دارد. حالا فرض کنید در انتخابات، کامالا هریس از حزب دموکرات اکثریت آرای مردمی در کالیفرنیا را به دست آورد. در این صورت، آن ۵۵ انتخابکننده از حزب دموکرات به عنوان نمایندگان رایدهندگان انتخاب میشوند و متعهد میشوند که رای خود را به کامالا هریس بدهند.
تگزاس ۳۸ رای انتخاباتی دارد. مانند کالیفرنیا، حزب جمهوریخواه و حزب دموکرات هر دو لیستی از ۳۸ انتخابکننده دارند. اگر دونالد ترامپ از حزب جمهوریخواه در تگزاس پیروز شود، آن ۳۸ انتخابکننده از حزب جمهوریخواه به عنوان نمایندگان مردم تگزاس انتخاب میشوند و وظیفه دارند که در کالج انتخاباتی رای خود را به ترامپ بدهند.
در بیشتر ایالتها، هر کسی که بیشترین آرای مردمی را کسب کند، تمام انتخابکنندگان آن ایالت را به خود اختصاص میدهد. اما در دو ایالت نبراسکا و مین، انتخابکنندگان بر اساس حوزههای انتخابیه جداگانه انتخاب میشوند. یعنی ممکن است یک ایالت، رای انتخاباتی خود را بین دو نامزد تقسیم کند. مثلاً اگر در نبراسکا یک نامزد در یک حوزه انتخاباتی پیروز شود، رای آن حوزه به او میرسد و رای دیگر حوزهها به نامزد دیگر تعلق میگیرد.
در تاریخ ۱۷ دسامبر، انتخابکنندگان در پایتختهای ایالتی خود گردهم خواهند آمد تا آرای خود را برای رئیسجمهور و معاون او ثبت کنند. این سیستم میتواند منجر به انتخاب رئیسجمهوری شود که از لحاظ تعداد رأی مردمی شکست خورده باشد، همانطور که در سال ۲۰۱۶ رخ داد. آرای کالج انتخاباتی سپس به کنگره ارسال میشود تا در تاریخ ۶ ژانویه تایید شوند.
انتخابکنندگان بیوفا
ممکن است یک «انتخابکننده» به نامزد حزب خود رای ندهد. به این افراد «انتخابکنندگان بیوفا» گفته میشود. این اتفاق زمانی رخ میدهد که یک انتخابکننده برخلاف تعهد خود به حزب یا نامزد مشخص شده، به فرد دیگری رای میدهد. هرچند که این رفتار نادر است و در بیشتر موارد انتخابکنندگان به تعهدات خود پایبند هستند، اما گاهی پیش میآید.
فرض کنید یک انتخابکننده در ایالت کالیفرنیا که باید به نامزد حزب دموکرات (مثلاً کامالا هریس) رای دهد، تصمیم بگیرد رای خود را به یک نامزد دیگر، مانند برنی سندرز یا حتی کسی غیر از نامزدهای رسمی بدهد. در این صورت، او به عنوان یک «انتخابکننده بیوفا» شناخته میشود.
در برخی ایالتها، قوانین خاصی برای مقابله با این مشکل وجود دارد. برای مثال، در بعضی ایالتها اگر یک انتخابکننده به نامزد دیگری رای دهد، رای او لغو میشود و انتخابکننده جایگزین میشود. اما در برخی دیگر از ایالتها، مجازات یا راهکار خاصی برای این مسئله وجود ندارد و رای آنها به همان صورتی که داده شده است، ثبت میشود.
آیا انتخابکنندگان بیوفا تأثیر زیادی دارند؟
در بیشتر موارد، تعداد این انتخابکنندگان بیوفا آنقدر کم است که نمیتوانند نتیجه انتخابات را تغییر دهند. اما به هر حال، از لحاظ نظری، اگر تعداد زیادی از انتخابکنندگان تصمیم بگیرند به نامزد دیگری رای دهند، میتواند باعث تغییر نتیجه نهایی انتخابات شود.
در انتخابات سال ۲۰۰۰، یک انتخابکننده از واشنگتن دیسی که متعهد به رای دادن به ال گور (نامزد حزب دموکرات) بود، از دادن رای خود به او خودداری کرد. این انتخابکننده به عنوان اعتراض به وضعیت نمایندگی محدود واشنگتن دیسی در کنگره رای نداد. هرچند این رای تاثیری بر نتیجه کلی انتخابات نداشت، اما نشاندهنده این است که چنین مواردی ممکن است رخ دهد.
انتخاب رئیسجمهور توسط مجلس نمایندگان: سناریوی احتمالی
اگر هیچ نامزدی نتواند اکثریت آرا را در کالج انتخاباتی به دست آورد، قانون اساسی ایالات متحده مقرر میکند که مجلس نمایندگان رئیسجمهور را انتخاب کند. در این فرایند که به نام “انتخاب احتمالی” معروف است، هر ایالت یک رأی دارد و اکثریت ۲۶ رای لازم است تا رئیسجمهور جدید تعیین شود. در چنین شرایطی، اگر تا تاریخ تحلیف، یعنی ۲۰ ژانویه، رئیسجمهور مشخص نشود، معاون رئیسجمهور منتخب به عنوان رئیسجمهور موقت عمل خواهد کرد.
موافقان و مخالفان سیستم کالج انتخاباتی
حامیان کالج انتخاباتی معتقدند که این سیستم از تسلط مناطق شهری بر انتخابات جلوگیری میکند و به ایالتهای کوچکتر قدرت بیشتری میدهد. آنها استدلال میکنند که اگر تنها رأی مردمی تعیینکننده بود، تمرکز نامزدها تنها بر مناطق پرجمعیت مانند شهرهای بزرگ میبود. از سوی دیگر، مخالفان این سیستم بر این باورند که کالج انتخاباتی باعث انحراف از اصول دموکراتیک میشود و نتایجی را ایجاد میکند که با رأی مستقیم مردم هماهنگ نیست.
سیستمهای مشابه در جهان
در حالی که ایالات متحده تنها کشوری است که رئیسجمهور اجرایی خود را بهطور غیرمستقیم انتخاب میکند، این نوع سیستم در دیگر کشورهای دارای نظام پارلمانی نیز وجود دارد. در این کشورها، پارلمان، رهبر اصلی دولت را انتخاب میکند. در کشورهایی مانند ژاپن و آلمان، نخستوزیر یا صدر اعظم توسط اعضای پارلمان انتخاب میشوند و رایدهندگان تنها نمایندگان پارلمان را به طور مستقیم انتخاب میکنند.
اخبار برگزیدهسیاسیلینک کوتاه :