پرتفوی‌های رنگارنگ، ریسک‌های پنهان؛ وقتی همه تخم‌مرغ‌ها در یک سبد قرار می‌گیرند
علیرغم تنوع ظاهری پرتفوی‌های سرمایه‌گذاری، همبستگی بالا بین دارایی‌ها باعث شده تنوع واقعی و کاهش ریسک دشوارتر از گذشته باشد.
جهان صنعت نیوز – در حالی که دسترسی به دارایی‌های متنوع برای سرمایه‌گذاران ساده‌تر شده، افزایش همبستگی بین بازارهای مختلف، تأثیرگذاری تنوع پرتفوی را کاهش داده است. پرتفوی‌هایی که به نظر متنوع می‌رسند، در واقعیت از نظر کاهش ریسک چندان کارآمد نیستند، زیرا دارایی‌ها بیش از پیش به یکدیگر وابسته شده‌اند.
چرا پرتفوی شما کمتر از آنچه فکر می‌کنید متنوع است؟
ایده‌ی تنوع‌بخشی پرتفوی که از ستون‌های اصلی مالی مدرن به شمار می‌رود، امروز به شکلی غیرمنتظره به چالشی برای سرمایه‌گذاران تبدیل شده است. در حالی که ابزارها و فناوری‌های جدید دسترسی به دارایی‌های متنوع را تسهیل کرده‌اند، اما افزایش همبستگی بین این دارایی‌ها باعث شده کاهش ریسک به همان اندازه‌ای که تصور می‌شود، کارآمد نباشد.
تاریخچه‌ای کوتاه از تنوع‌بخشی: از نظریه تا عمل
ایده‌ی تنوع‌بخشی به دهه ۱۹۵۰ و کارهای هری مارکویتز بازمی‌گردد، کسی که برای تبیین ریاضی این مفهوم جایزه نوبل دریافت کرد. اما در عمل، این ایده پیش از آن نیز مورد توجه سرمایه‌گذاران بود. در اوایل قرن بیستم، سرمایه‌گذاران اروپایی به شدت به دارایی‌های خارجی علاقه‌مند بودند. بر اساس یک تحقیق در سال ۱۹۰۸، حدود ۲۵ تا ۵۰ درصد از پرتفوی سرمایه‌گذاران بریتانیایی در دارایی‌های خارجی سرمایه‌گذاری شده بود. این روند در فرانسه و آلمان نیز مشابه بود.
با این حال، جنگ‌ها، ابرتورم، کنترل‌های سرمایه و بحران‌های اقتصادی جهانی این روند را متوقف کرد. اما امروز، علیرغم نگرانی‌ها از تجزیه مالی جهانی، دسترسی به دارایی‌های متنوع از هر زمان دیگری ساده‌تر شده است. با اپلیکیشن‌های معاملاتی و صندوق‌های شاخص (ETF)، سرمایه‌گذاران به راحتی می‌توانند به هزاران سهم در سراسر جهان دسترسی پیدا کنند.
تناقض تنوع‌بخشی: افزایش همبستگی دارایی‌ها
در حالی که ظاهر پرتفوی‌ها متنوع به نظر می‌رسد، اما در عمل کاهش ریسک چندان مؤثر نیست. دلیل این امر افزایش همبستگی بین دارایی‌ها است. همبستگی که از -۱ (حرکت معکوس کامل) تا +۱ (حرکت کاملاً مشابه) اندازه‌گیری می‌شود، نشان‌دهنده میزان وابستگی دارایی‌ها به یکدیگر است.
در دهه ۱۹۷۰، همبستگی بین شاخص‌های سهام بازارهای توسعه‌یافته به طور متوسط ۰.۳۷ بود. اما تا سال ۲۰۲۱ این رقم به ۰.۷۵ افزایش یافت. در بازارهای نوظهور نیز این همبستگی از ۰.۰۵ به ۰.۴۹ رسید. این تغییرات نشان می‌دهد که بازارهایی که قبلاً به طور مستقل حرکت می‌کردند، اکنون به دلیل جهانی‌سازی مالی به یکدیگر وابسته شده‌اند.
چالش‌های تنوع‌بخشی در کلاس‌های دارایی مختلف
تنوع‌بخشی تنها به جغرافیا محدود نمی‌شود؛ بلکه کلاس‌های دارایی مختلف مانند سهام، اوراق قرضه، کالاها و رمزارزها نیز باید در نظر گرفته شوند. اما همبستگی بین این کلاس‌ها نیز افزایش یافته است.
بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۱، همبستگی بین سهام و اوراق قرضه در آمریکا به طور متوسط -۰.۲۹ بود، به این معنا که این دو کلاس دارایی به خوبی یکدیگر را تکمیل می‌کردند. اما از سال ۲۰۲۲، زمانی که هر دو بازار به طور همزمان سقوط کردند، این همبستگی به ۰.۷ افزایش یافت.
تنوع‌بخشی همچنان مهم است، اما کافی نیست
اگرچه تنوع‌بخشی همچنان به عنوان یک ابزار کلیدی برای کاهش ریسک در پرتفوی‌ها شناخته می‌شود، اما مزایای آن کاهش یافته است. افزایش همبستگی بین بازارها و کلاس‌های دارایی باعث شده سرمایه‌گذاران به دنبال محصولات پیچیده‌تر و دارایی‌های جایگزین بروند. با این حال، سرمایه‌گذاران باید آگاه باشند که تنها تنوع‌بخشی ظاهری نمی‌تواند تضمینی برای کاهش ریسک باشد.
منبع: اکونومیست
اخبار برگزیدهبورسلینک کوتاه :