چرا سایت‌های هسته‌ای ایران دست‌نیافتنی شده‌اند؟
استفاده راهبردی ایران از ساختار کوهستانی خود، دفاعی پنهان اما قدرتمند در برابر حملات ایجاد کرده است که نفوذ به تأسیسات هسته‌ای زیرزمینی را برای دشمنان به چالشی دشوار تبدیل می‌کند.
جهان صنعت نیوز – بیش از نیمی از ایران را مناطق کوهستانی تشکیل می‌دهد. رشته‌کوه‌هایی مانند زاگرس و البرز با منشأ برخورد صفحه‌های تکتونیکی، شرایطی طبیعی و پیچیده برای ایجاد تأسیسات پنهان فراهم کرده‌اند. ایران از این بستر زمین‌شناختی برای ایجاد یک «دفاع غیرفعال» بهره گرفته است؛ راهبردی که بر پایه قدرت سنگ و عمق زمین استوار است.
سایت فردو؛ در دل سنگ‌های دگرگونی
یکی از نمونه‌های بارز این راهبرد، تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم فردو است که در ۳۰ کیلومتری قم، در زیر حدود ۱۰۰ متر سنگ آهک و سنگ‌های دگرگونی قرار دارد. این ساختار نه‌تنها در برابر حملات هوایی مقاومت بالایی دارد، بلکه باعث می‌شود بمب‌های نفوذگر نیز با دشواری به هدف برسند. در عین حال، ترکیب سنگی منطقه حفاری تونل‌ها را نیز تسهیل می‌کند.
نطنز؛ از صحرا تا اعماق کوه
سایت نطنز که پیش‌تر در بیابان قرار داشت، اکنون دارای تونل‌هایی است که به دل رشته‌کوه کرکس، شامل گرانیت و گنایس، نفوذ کرده‌اند. تصاویر ماهواره‌ای، شافت‌هایی را نشان می‌دهند که بیش از ۱۰۰ متر به درون زمین فرو رفته‌اند و با پرکردن‌های خاکی و پوشش‌های بتنی تقویت شده‌اند.
زاگرس؛ سپری برای پایگاه‌ها و تسلیحات
رشته‌کوه زاگرس نیز احتمالا میزبان پایگاه‌های نظامی، انبارهای تسلیحاتی و سایت‌های موشکی است. لایه‌های سنگ‌آهک و ماسه‌سنگ در این منطقه حفر تونل را ممکن می‌سازد، هرچند وجود گسل‌های فعال و سنگ‌های ناپایدار، چالش‌هایی برای مهندسان ایجاد می‌کند. با این وجود، پوشش زمین‌شناسی ایجاد شده، مزیتی بی‌بدیل در اختفا و حفاظت فراهم می‌آورد.
زمین به‌عنوان سلاح خاموش
این نوع «نظامی‌سازی زیرزمینی»، معادله تهاجم را پیچیده‌تر کرده است. دشمنان باید سایت‌هایی را بیابند که قابل رؤیت نیستند و حتی در صورت کشف، نفوذ به آن‌ها با دشواری بسیار همراه است. در راهبرد بلندمدت جمهوری اسلامی ایران، زمین و ساختارهای طبیعی آن، به ابزاری خاموش اما مؤثر برای بازدارندگی و بقا تبدیل شده‌اند.
سیاسی
لینک کوتاه :