برادری یک‌طرفه

عراق سال‌هاست که از جیب مردم ایران ارتزاق کرده؛ از برق و گاز یارانه‌ای گرفته تا بازاری انحصاری برای کالاهایش. امنیتش را هم ایران تضمین کرد و میلیاردها دلار هزینه روی دوش ملت ما نشست.

اما حالا چه می‌بینیم؟ بغداد با پرچم «حمایت از تولید داخلی» تعرفه‌های سنگین روی میلگرد بسته؛ همان کالایی که عمده صادرات ایران به عراق را تشکیل می‌داد. یعنی بازار اصلی فولاد ما، ناگهان با یک تصمیم سیاسی بسته شد.

این رفتار عراق البته عجیب نیست؛ عجیب ضعف ماست. ما همیشه سخاوتمندانه کمک کرده‌ایم، بی‌آنکه قرارداد محکم، تضمین پایدار یا حتی سهمی مطمئن برای خودمان بگیریم. نتیجه این می‌شود که «یارانه ایرانی» خرج تقویت صنایع عراقی می‌شود و خود ما از بازار کنار گذاشته می‌شویم.

حقیقت ساده است: در اقتصاد سیاست، «برادری» معنایی ندارد. آنچه تعیین‌کننده است منطق سود و زیان است. عراقی‌ها این را خوب فهمیده‌اند، ما هنوز نه.

بغداد هم به ما نشان داد: در دنیای امروز حتی نزدیک‌ترین همسایگان هم منطق سود و زیان را می‌شناسند، جز ما که هنوز در توهم «برادری بی‌حساب» مانده‌ایم.

یادداشت