قحطی وزیر یا فراوانی سفارشی برای صمت 

محمدصادق جنان‌صفت  * سازمان‌ها و نهادهای ساخت فکر انسان برای برطرف کردن نیازها تاسیس و زاد و رشد می‌کنند. وزارتخانه‌ها نیز به مثابه بخشی از کلیتی به نام نهاد دولت با همین هدف تاسیس شده‌اند و هر وزارتخانه وظیفه سیاستگذاری بخشی از فعالیت‌ها را برعهده می‌گیرد. به طور مثال وزارت صنعت، معدن و تجارت وظیفه سیاستگذاری سه بخش مهم و واقعی اقتصاد را بر دوش دارد و باید برای این سه بخش مهم سیاستگذاری کند.

متاسفانه و برخلاف انتظاری که از دولت مستقر می‌رفت که خود را دولت تدبیر و امید نام گذاشته است دست‌کم در این حوزه از فعالیت‌ها و در این وزارتخانه به شدت انفعالی رفتار کرده و از همان روزهای نخست انتخاب وزیر مربوطه در دولت یازدهم به بیراهه رفت. کارنامه ناکامیاب دو وزیر باسابقه یعنی محمدرضا نعمت‌زاده و محمد شریعتمداری که هر کدام به دلایل ویژه‌ای در این نهاد بسیار بااهمیت کارکرد درخشانی نداشته و حتی شاید نمره قبولی هم نگرفتند کار را به جایی رسانده است که یک وزیر از بخش سیاسی کشور به این مقام رسید.

داستان عزل یا رفتن وزیر سوم صنعت، معدن و تجارت برخی حرف و حدیث‌ها را پیش کشید و شبهه‌هایی را پدیدار ساخت که یکی از آنها دخالت ریاست دفتر رییس‌جمهور بود که وزیر رفته از این نهاد به آن اشاره کرد. حالا نیز چندین ماه است  این وزارتخانه با سرپرست‌های عجیب اداره می‌شود. سرپرست پیشین نتوانست به دلیل متقاعد کردن مجلس که البته بی‌اعتنایی رییس‌جمهور در دفاع از ایشان در روز رای اعتماد در رای نیاوردن ایشان موثر بود از دور خارج شد. حالا نیز چند روزی است که یکی از مدیران قدیمی وزارت صنایع و معادن سابق که تخصص وی در معدن و حداکثر صنایع معدنی است سرپرست شده است.

برخی گمانه‌زنی‌های سیاسی نشان می‌دهد برای انتخاب وزیری که بتواند رای مجلس را به دست آورد میان برخی از کادرهای قوی نهاد ریاست‌جمهوری اختلاف‌نظر وجود دارد و دلیل تاخیر در معرفی وزیر از اینجا سرچشمه می‌گیرد. برخی از رسانه‌ها نیز به دلیل علاقه شخصی گردانندگان درباره اینکه چه کسی وزیر خواهد شد موج‌های خبری راه می‌اندازند و شرایط به گونه‌ای شده که از یک سو احساس می‌شود قحطی مدیر کاربلد برای اداره این وزارتخانه ایجاد شده است و از سوی دیگر این گمانه‌زنی است که سفارش برای وزیر از سوی اعضای کابینه و شاید بیرون از آن به اندازه‌ای است که انتخاب را دشوار کرده است.

تاخیر در معرفی یک مدیر برای وزارتخانه‌ای که باید در سال جهش تولید کار را جلو ببرد و در وضعیتی که ایران بیشترین نیاز دوران تاریخ معاصر به توسعه صادرات را به دلیل سقوط ارزآوری از ناحیه صادرات نفت‌خام دارد به هر رو شایسته نیست. ادامه این وضعیت برخی شبهه‌ها را که در درون دولت برای انتخاب وزیر رقابت است افزایش می‌دهد و از سوی دیگر برخی افراد نه چندان نیرومند را به طمع می‌اندازد که لابی‌گری را در دستور کار قرار دهند و روزگار را تیره و تار کنند. بی‌اعتنایی و تردید در انتخاب و معرفی یک نفر از میان این همه مدیر که سابقه کار در این نهاد را در رده‌های گوناگون داشته‌اند نشان از بی‌تفاوتی دولت دارد که باید هر چه زودتر بر تردیدها غلبه کند. در همین روزهای بی‌وزیری شاهدیم که مدیران میانی در سازمان‌های وابسته براساس سلیقه خود تصمیم‌های عجیب می‌گیرند. اگر قحطی نیت و دعوا و سفارش نیست تکلیف این نهاد سیاستگذار در سه بخش مهم و واقعی اقتصاد را هرچه زودتر تعیین کنید.