جوانی؛ گنج اصلی سینمای ایران

جوانانی که در دهه اول انقلاب به آن ها اعتماد شد و شاه ماهی های بزرگی چون کیارستمی، پوراحمد، درخشنده، بنی اعتماد تبریزی، حاتمی کیا، ملاقلی پور و … از دل ان بیرون آمدند. اما در دهه هفتاد سینما در چالش حضور بزرگان باقی ماند و امکان دیده شدن استعدادها فراهم نشد و همچنان شاید هر ده سال یکی بار فرهادی یا روستاییان را کشف کنیم و البته ذوق کنیم که توانسته‌ایم به جوانان هم میدان داده باشیم .

واقعیت این است که اقتصاد سینمای ایران نیاز به بهره گیری از فرمول های تازه دارد. تمرکز روی یوه های امتحان پس داده مثل کمدی های سخیف و یا ملودارم های تلخ که باری به هر جهت در سینما اکران می شوند و برخی شاید برخی از ان ها بخشی از سرمایه را باز می گردانند امکان حضور فعالان اقتصادی را برای سرمایه گذاری سالم در سینما خواهد بست.

برای کشف فیلمسازان جوان در وهله نخست باید میدان کسب تجربه و هنر را به آن ها بدهیم . کارگردانی که سر صحنه پشت دوربین کار نکرده و با عوامل حرفه ای سر و کله نزده باشد، چگونه می‌تواند به یک باره وارد محیطی شود که همه چیز برایش ناشناخته است؟

چگونه توقع داریم اندیشه های هنری یک کارگردان جوان متبلور شود ولی فقط برایش امکانی برای ساخت فیلم های کوتاه و مستند که نیاز اصلی سینمای ماست فراهم نکرده ایم؟ بله یقین دارم که سینمای جوان ما با تکیه بر همین استعدادها می توان در عرصه های بین المللی بدرخشد و موفق باشد. می توان دبرای هر لحظه اش در دنیا برنامه ریزی کرد و سود های سرشار اقتصادی هم کسب کرد.

اما همه این ها نیازمند یک تقویم کاری با حوصله است که همه آن نمی توان دبر عهده و دوش بخش خصوصی باشد. درواقع باید بخش خصوصی از این فصل کشت محصول به دست آمد هرا درو کند. کارگردان جوان را بشناسد و با اعتما دبه او که امروز اندکی هم تجربه دارد، سرمایه لازم را برای ساخت فیلمی هم ارزشمند و هم پر مخاطب فراهم آورد.

مسیر روشن است. باید برای فردا از همین روز برنامه ریزی کاملی انجام دهیم و با حمایت مادی درست و به موقع از کارگردانان نسل جدید سینمای ایران ، برای رونق و نجات سینما فکر کنیم.

* تهیه کننده سینما