پلن B ایران؛ نگاه به شرق؟

به گزارش جهان صنعت نیوز: در چنین شرایطی برخی تحلیلگران داخلی معتقدند که ایران در صورت عدم توافق، پلن B برای حل مشکلات ندارد. مثلا جلال میرزایی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در گفت‌وگو با دیپلماسی ایرانی گفته که «ایران در صورت شکست مذاکرات وین هیچ پلن B ندارد. تنها راه سامان دادن به وضعیت ناگوار اقتصادی و معیشتی در کشور، مذاکره برای احیای برجام و لغو تحریم‌هاست.»

سایت اصولگرای «فردا» که نزدیک به قالیباف است اما در پاسخ به او هر آنچه تاکنون در باب اتکا به توان داخلی و گره نزدن اقتصاد و معیشت مردم با مذاکره گفته شده، را یادآوری کرده و معتقد است که پلن B جمهوری اسلامی در صورت عدم توافق، تمرکز بر مدیریت کشور در شرایط تحریمی است. البته اشاره ضمنی هم به افزایش توان هسته‌ای در ادامه مسیر فعلی دارد و این همان چیزی است که غرب را نگران می‌کند.

پاسخ دقیق‌تر درباره پلن B را اما معاون رییس‌جمهور می‌دهد. سیدمحمد حسینی، معاون پارلمانی رییس‌جمهور در همایش دانشجویان نخبه کرمان گفته: «همان‌طور که رهبر معظم انقلاب درباره نگاه به شرق فرمودند، قدرت اقتصادی اکنون به سمت چین و هند حرکت می‌کند که اگر توافق نشد هم می‌توانیم از این بخش منافع خودمان را به دست آوریم. می‌توانیم در توسعه مسائل اقتصادی با شرق تفاهم کنیم، منافع خودمان را نیز به دست آوریم؛ به طور مثال با نفت تهاتر می‌کنیم و در حوزه‌های مختلف پایبندی آنها به تعهداتشان بیشتر است.»

اشاره او به تعامل با شرق و مشخصا تهاتر نفت در حالی بیان می‌شود که همین دیروز گزارش مفصلی درباره منافع شرق و مذاکرات برجامی ایران نوشته و تاکید کردیم که ادامه وضعیت موجود در واقع همان چیزی است که چین و روسیه خواهان آن هستند. خرید نفت با تخفیف از ایران و ارائه کالاهای بی‌کیفیت یا باکیفیت چینی اگرچه چرخ اقتصاد ما را در شرایط موجود می‌چرخاند اما یک معامله دو سر برد برای آنها است. این قضیه در مورد روسیه هم صدق می‌کند و بارها کارشناسان درباره بی‌میلی آنها به حل‌و‌فصل پرونده هسته‌ای ایران گفته‌اند.

بر این اساس به نظر می‌رسد که اگرچه ایران برای شرایط عدم توافق آماده شده و یک پلن B قابل اشاره دارد اما تجربه گذشته را لحاظ نکرده و بیش از اندازه به شرقی‌ها دل بسته است. معنای این حرف قطعا نادیده گرفتن ظرفیت‌های تعامل و همکاری با چین، روسیه و سازمان‌های بین‌المللی مثل شانگهای و … نیست، حرف آن است که این قبیل همکاری‌ها تنها می‌تواند بخشی از بار اقتصاد ما را به دوش بکشد و برای حل‌و‌فصل مشکلات گسترده موجود کفایت نمی‌کند.