آبروی رفته صادرات و سم در تن ایرانیان

محمدصادق جنان‌صفت * خصومت ۴۲ساله نظام سیاسی ایران با نظام سیاسی آمریکا و فحش دادن به آمریکا از سوی رسانه‌های هوادار شرق و مخالف غرب و بدگویی و سیاه نشان دادن همه موجودیت آمریکا و اروپای غربی‌، ذره‌ای از اشتیاق ایرانیان به داشتن دلار بیشتر در هر مقام و منصب و با هر میزان ثروت و دارایی و قدرت و در هر کوی و برزن و در هر روستا و کلانشهر نکاسته است. همه ایرانیان همانند همه شهروندان جهان تشنه دلار آمریکایی‌ هستند زیرا پرقدرت‌ترین پول جهان است و حکمفرمایی‌اش در همه کره خاکی بدون چون‌وچراست؟ تا روزگار بر همین دور می‌چرخد و پول کشور دیگری به قدرت دلار نرسد و این معتبرترین پول جهان را از میدان بیرون نکند این حکومت جهانی دلار ادامه دارد. این دلاردوستی اما در ایران و به ویژه در سال‌ها و ماه‌های تازه‌سپری‌شده تن و روان ایرانیان را زخمی و ناتوان کرده است و دشنه تشنه‌های دلار از هر سوی بر بدن ایرانیان فرود می‌آید. یکی از این دشنه‌های سمی که بر بدن ایرانیان وارد شده است و اکنون می‌رود تا کار صادرات محصولات کشاورزی ایران را یکسره کند برگشت خوردن سیب‌زمینی از ترکمنستان پس از برگشت کیوی ایران از هند و فلفل‌دلمه و برخی دیگر از  محصولات کشاورزی از روسیه است‌. افزایش روزافزون نرخ تبدیل هر دلار به ریال ایران و ازمندی دولت برای استفاده از ارز صادراتی راه را برای صادرات بی‌کیفیت و سمی کردن بازار‌های صادراتی هموار کرده است. این وضعیت پیش‌آمده برای صادرات سه محصول کشاورزی ایران به سه کشور گوناگون حالا آژیر خطر برای صادرات سایر محصولات کشاورزی در سایر کشورها را به صدا درآورده و اعتمادسازی دوباره برای ازسرگیری صادرات را بسیار دشوار می‌کند و شاید سال‌ها به درازا بکشد که مصرف‌کننده‌های کشورها را متقاعد کنیم که محصولات کشاورزی ایران سمی نیستند. از سوی دیگر اما بدترین اتفاقی که می‌افتد و به نظر می‌رسد کسی دنبال آن نیست ردگیری محصولات برگشتی از کشورهای یادشده است؟ باید معلوم شود آیا آنها را منهدم کرده‌اند‌؟ به مصرف خوراک دام رسانده‌اند‌؟ یا در بازارهای گوناگون به شهروندان بی‌پناه ایرانی فروخته و سم را به بدن آنها تزریق کرده‌اند؟ به نظر می‌رسد باید ریشه‌های این رخداد اندوه‌بار را پیدا و از هر راه ممکن برای مداوای این درد بزرگ استفاده کرد. مدیران ارشد سیاسی ایران و رسانه‌های هوادار دولت سیزدهم باید بدانند سکوت و لاپوشانی این رخداد بزرگ و تلخ دردها را درمان نمی‌کند و سمی که از این راه به تن و روان ایرانیان وارد می‌شود پیامدهای آن می‌تواند به خشک شدن صادرات کشاورزی برسد و شاید هرگز نشود آبروی رفته را برگرداند.