گزارش اکونومیست از آسیب‌های مدل اقتصادی رهبر چین / رفاه در سایه اقتصاد ایدئولوژیک
به گزارش جهان صنعت نیوز: در حالی که پکن در حال اعمال اقدامات محرک مالی، پولی و نظارتی است، سیاست کووید صفر شی جین‌پینگ که مستلزم محدود کردن شدید فعالیت‌ها در هنگام شیوع ویروس است، تاثیر آن را کاهش می‌دهد. میانگین پیش‌بینی رشد تولید ناخالص داخلی چین در سال ۲۰۲۲ همچنان بالای چهار درصد است. داده‌های بانک جهانی نشان می‌دهد، امسال برای اولین بار است که سرعت رشد کل سال چین از رقیبش آمریکا از سال ۱۹۷۶، زمانی که چین در حال بیرون آمدن از دهه پرآشوب انقلاب فرهنگی بود، عقب‌تر است.
نرخ رشد دو درصدی بسیار کمتر از هدف رشد رسمی دولت یعنی حدود ۵/۵ درصد در سال جاری خواهد بود. وال‌استریت ژورنال ماه گذشته گزارش داد که شی به مقامات گفته است که اطمینان حاصل کنند که رشد چین در سال جاری از ایالات‌متحده پیشی خواهد گرفت. برخی از اقتصاددانان اکنون تخمین می‌زنند که تولید ناخالص داخلی چین در این سه ماهه در بحبوحه کاهش خرده‌فروشی و تولید صنعتی در آوریل کاهش یافته است. رشد دو درصدی نیز ضعیف‌ترین رشد برای چین از سال ۱۹۷۶ خواهد بود و حتی در سال ۲۰۲۰ که همه‌گیری رشد تولید ناخالص داخلی را به ۲/۲ درصد کاهش داد، کمتر از آن خواهد بود.
هفته‌نامه اکونومیست در جدیدترین شماره خود آسیب‌های ایدئولوژی بر اقتصاد چین را مورد بررسی قرار داده است. این نشریه علت کاهش رشد اقتصادی چین را مدل اقتصادی شی چین پینگ عنوان کرده و حزب کمونیست را مسوول آن می‌داند. رهبر چین برای دور بعد ریاست بر کنگره حزب آماده می‌شود که قدرت وی را حداقل تا سال ۲۰۲۷ تضمین خواهد کرد. نواقص «حکومت تک‌نفره» در دومین اقتصاد بزرگ دنیا اکنون در حال خودنمایی است.
در ۲۰ سال گذشته، چین بزرگ‌ترین و قابل اعتمادترین منبع رشد در اقتصاد جهانی بوده است. این کشور موجب افزایش یک چهارم تولید ناخالص داخلی جهانی در آن دوره بوده و در ۷۹ فصل از ۸۰ فصل رشد داشته است. در بیشتر دوره‌ای که درهای چین پس از مرگ مائو به روی جهان باز شد، حزب کمونیست رویکردی عملی برای ثروتمند کردن کشور اتخاذ کرده و اصلاحات بازار را با کنترل دولتی در هم آمیخته است. اما اکنون اقتصاد چین در خطر است. مساله بدیهی کمپین کووید صفر چین است که باعث رکود شده است و ممکن است اقتصاد را به یک الگوی خاموش-روشن محکوم کند. این موضوع یک مشکل بزرگ‌تر را تشدید می‌کند: مبارزه ایدئولوژیک رییس‌جمهور شی جین‌پینگ برای بازسازی سرمایه‌داری دولتی. «شی» اگر در این مسیر باقی بماند، رشد اقتصادی چین کندتر می‌شود، کمتر قابل پیش‌بینی خواهد بود و عواقب بزرگی برای این کشور و جهان خواهد داشت.
پس از گذشت نزدیک به دو ماه، قرنطینه شانگهای در حال کاهش است، اما چین با شیوع تازه در پکن و تیانجین تا رسیدن به مرحله عاری از کووید فاصله زیادی دارد. بیش از ۲۰۰ میلیون نفر تحت محدودیت زندگی می‌کنند و اقتصاد در حال لنگیدن است. خرده‌فروشی در ماه آوریل ۱۱ درصد کمتر از سال قبل بود و خرید کی‌اف‌سی، خودرو و کارتیه ضعیف است. اگرچه برخی از کارگران در کف زمین کارخانه‌ها می‌خوابند، تولید صنعتی و حجم صادرات کاهش یافته است. برای نخستین بار از سال ۱۹۹۰، پس از قتل عام در نزدیکی میدان تیان‌آن‌من، چین ممکن است برای یک سال کامل برای رشد سریع‌تر از آمریکا تلاش کند. برای شی جین‌پینگ این زمان‌بندی افتضاح است: پس از بیستمین کنگره حزب کمونیست در اواخر سال جاری، او قصد دارد برای سومین‌بار به عنوان رییس‌جمهور تایید شود، رویدادی که جایگاه او را به پرنفوذترین رهبر چین پس از مائو تسه‌تونگ، بنیانگذار حکومت کمونیستی این کشور ارتقا خواهد داد.
با این حال، این شی جین‌پینگ است که مسوولیت زیادی در قبال دو ضربه وارد شده به اقتصاد دارد. نخستین مورد، سیاست کووید صفر اوست که به مدت ۲۸ ماه اجرا شده است. حزب کمونیست بیم آن دارد که پایان قرنطینه به یک موج خروج منجر شود که می‌تواند میلیون‌ها نفر را قربانی کند. این امر ممکن است درست باشد، اما زمان گرانبهایی را هدر داده است: ۱۰۰ میلیون نفر بالای ۶۰ سال هنوز دوز سوم واکسن را دریافت نکرده‌اند. این کشور از واردات واکسن‌های موثرتر غربی خودداری می‌کند. در عوض ممکن است برنامه این باشد که سیاست کووید صفر را در سال آینده ادامه دهد. چین از میزبانی مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیا در ژوئن ۲۰۲۳ کناره‌گیری کرده است. صحبت از ایستگاه‌های آزمایش دائمی و ارتش دائمی برای تست کووید برای همیشه وجود دارد. از آنجا که اومیکرون سریع‌الانتقال است، شیوع بیشتر و قرنطینه اجتناب‌ناپذیر است. اما از آنجا که سیاست کووید صفر با نام «شی» همراه است، هرگونه انتقادی به آن به معنای تخریب و خیانت است.
اما مشکل دوم، دیدگاه ایدئولوژیک شی در سیاست‌های اقتصادی است، مجموعه‌ای از ابتکارات اقتصادی که شی جین‌پینگ «مفهوم توسعه جدید» خود می‌نامد را تشکیل می‌دهد، که هدف آن رسیدگی به «تغییرات بزرگی است که در یک قرن دیده نشده است»، مانند انشعاب چین و آمریکا. اهداف منطقی هستند: مقابله با نابرابری، انحصار و بدهی، و اطمینان از تسلط چین بر فناوری‌های جدید و تقویت در برابر تحریم‌های غرب. با این حال، در همه موارد، شی معتقد است که حزب کمونیست باید رهبری را بر عهده بگیرد و اجرای آن تنبیهی و نامنظم بوده است. طوفان جریمه‌ها، مقررات جدید و پاکسازی‌ها باعث شده است که صنعت فناوری پویا که هشت درصد تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد، دچار رکود شود و یک سرکوب وحشیانه اما ناقص در بخش املاک که مسوول بیش از یک پنجم تولید ناخالص داخلی است، منجر به کاهش بودجه شده است؛ یکی از دلایلی که باعث شده فروش مسکن در آوریل ۴۷ درصد در مقایسه با سال قبل کاهش یابد.
دولت امیدوار است که برنامه محرک گسترده‌ای که در دست ساخت است به آن کمک کند تا به هدف رشد رسمی ۵/۵ درصدی برای سال ۲۰۲۲ دست یابد و اعصاب خود را در آستانه کنگره آرام کند. در ۱۹ مه، لی کچیانگ، نخست‌وزیر چین از مقامات خواست تا برای بازگرداندن رشد قاطعانه عمل کنند و بانک مرکزی نرخ‌های وام مسکن را کاهش داد. این حزب تلاش کرده است تا به سرمایه‌گذاران فناوری وحشت‌زده اطمینان دهد گام بعدی احتمالا یک برنامه بزرگ زیرساختی دولتی است که از طریق اوراق قرضه تامین می‌شود.
اما انبوه بیشتر بدهی و هکتارهای بتن نیاز به قرنطینه‌های شدید را برطرف نمی‌کند یا خطرات ناشی از مدل اقتصادی شی جین‌پینگ را کاهش نمی‌دهد. این شامل گسترش دامنه کم‌مولدترین بخش اقتصاد است؛ بخشی که توسط دولت اداره می‌شود. سیاست صنعتی چین موفقیت‌های چشمگیری داشته است، به عنوان مثال ایجاد موقعیت مسلط جهانی در باتری‌های پیشرفته. شی چین‌پینگ امیدوار است که فناوری و گروه جدیدی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری دولتی تصمیم‌گیری را سریع‌تر کنند. اما همه قصور ملال‌انگیز را فراموش نکنید، از صنایع کمربند زنگ‌زده گرفته تا ریزتراشه‌ها.
در همین حال، مشوق‌ها در مولدترین بخش اقتصاد، یعنی بخش خصوصی، آسیب دیده است. شما می‌توانید اثرات آن را در بازارهای مالی مشاهده کنید که شاهد خروجی‌های زیادی بوده‌اند. هزینه سرمایه افزایش یافته است: سهام چین با ۴۵ درصد تخفیف نسبت به سهام آمریکایی معامله می‌شود که شکافی نزدیک به رکورد را ایجاد کرده است. محاسبات سرمایه‌گذاران و کارآفرینان در حال تغییر است. برخی واهمه دارند که سود مالی هر کسب‌و‌کاری توسط حزبی که به ثروت و قدرت خصوصی مشکوک است محدود شود. سرمایه‌گذاران خطرپذیر می‌گویند که به شرط‌بندی روی بزرگ‌ترین یارانه‌ها روی آورده‌اند، نه بهترین ایده‌ها. برای اولین بار در ۴۰ سال گذشته هیچ بخش عمده‌ای از اقتصاد دستخوش اصلاحات آزادسازی نشده است. بدون اصلاحات، رشد اقتصادی آسیب خواهد دید.
اقتصاد ایدئولوژیک شی جین‌پینگ پیامدهای بزرگی برای جهان دارد. اگرچه محرک‌ها می‌توانند تقاضا را افزایش دهند، اما احتمالا قرنطینه‌های بیشتری وجود دارد و اقتصاد جهانی را که با رکود آمیخته شده به خطر می‌اندازد. در تجارت، به واسطه وسعت و اغواگری چین، نادیده گرفتن آن را برای شرکت‌های چندملیتی غیرممکن می‌کند. اما موارد بیشتری باعث ایجاد تعادل مجدد در زنجیره‌های تامین دور از چین می‌شود، همانطور که طبق گزارش‌ها اپل انجام می‌دهد. قهرمانان چینی ممکن است بر برخی از صنایع دهه ۲۰۳۰ تسلط داشته باشند، اما غرب احتمالا واردکننده محتاط‌‌تر محصولات چینی خواهد شد. در دیپلماسی، یک بخش خصوصی با جاه‌طلبی کمتر و مستقل به این معنی است که حضور چین در خارج از کشور بیشتر دولتی و سیاسی خواهد بود. همانطور که گزارش ویژه اکونومیست در مورد چین و آفریقا توضیح می‌دهد، این امر ممکن است بدخیم‌تر شود، اما در عین حال کمتر موثر باشد.
خطرات حکومت یک نفره
زندگی در چین جزیره‌ای‌تر چگونه است؟ در حالی که مردم در مورد قرنطینه و از دست دادن مشاغل آنلاین صحبت می‌کنند، بعید است که به لطف نظارت، تبلیغات و حمایت گسترده از اهداف حزب به ناآرامی تبدیل شود. برخی از تکنوکرات‌ها با تغییر کشور به چپ موافق نیستند، اما فاقد قدرت و شجاعت لازم برای اعتراض به آن هستند. و تا جایی که بتوان آن را از جعبه سیاه سیاست نخبگان تشخیص داد، هیچ رقیبی برای شی جین‌پینگ ۶۸ ساله وجود ندارد. کاستی‌های حکومت یک‌نفره در دومین اقتصاد بزرگ جهان آشکار است.
اخبار برگزیدهاقتصاد کلانپیشنهاد ویژهلینک کوتاه :