شما می‌دانید چه می‌کنید؟

نظام سیاسی حاکم بر ایران روزهای دشواری را در داخل و خارج از سرزمین تجربه می‌کند. اعتراض دامنه‌دار جوانان ایرانی و نارضایتی‌ها از کسب‌وکارها و سختگیری حکومتی و نوعی تردید در روش و راهبرد مبارزه از سوی نهادهای مسوول شرایط را برای مدیران سیاسی مبهم کرده است. از سوی دیگر دور شدن غرب از اینکه بخواهد برجام را به مثابه یک راه برقراری ارتباط و مناسبات با ایران برگزیند نیز بر ابعاد سختی‌های نظام سیاسی افزوده است. در چنین وضعیتی است که شوربختانه می‌بینیم و می‌شنویم که تصمیم‌های سیاسی که در نهادهای گوناگون اتخاذ و اجرا می‌شود نه‌تنها راه را برای آشتی و مدارا و شنیدن ماهیت اعتراض‌ها ناهموارتر می‌کند بلکه به کورتر شدن گره‌ها و نیز پدیدار شدن گره‌ها می‌افزاید. به طور مثال آن گروه از کسانی که اصرار دارند برخی از شبکه‌های اجتماعی مثل واتساپ و اینستاگرام برای همیشه فیلتر شوند نمی‌دانند چه آسیب بزرگی بر کسب‌وکارها و بدتر از آن بر امنیت روانی میلیون شهروندی که از این محل روزی خود را در می‌آورند و دیدن این شبکه‌های اجتماعی برای امور گوناگون و استفاده از آنها برایشان ضرورت دارد می‌زنند. این گروه تصوراتی ناکارشناسانه و شاید بدتر از آن بسیار سختگیرانه و برای حذف دیگران درباره بستن شبکه‌های اجتماعی یادشده دارند و درک دقیقی از پیامدهای آن ندارند. مگر می‌شود میلیون‌ها ایرانی را زیر تیغ قرار داد و به آنها اجبار کرد بایستید تا ما اینترنت ملی با ابعادی که شبکه‌های اجتماعی موجود دارند را اختراع کنیم و تا آن روز حق ندارید از این شبکه‌ها استفاده کنید؟ باید از اینها پرسید مگر همین الان شبکه گسترده از نیروهای حکومتی از همین سیستم استفاده نمی‌کنند و مگر رییس دولت، رییس مجلس و سایر مردان و زنان قدرتمند و فرزندان و آشنایانشان از همین شبکه‌ها استفاده نمی‌کنند؟ این چه روشی از اداره کشور و برخورد با شهروندان است؟ جدای از اینکه هم‌اکنون صدها هزار نفر از کسانی که راه درآمدشان مسدود شده و دولت و مدیران سیاسی باید پاسخگوی این نان‌بُری شوند این تبعیض آشکار را چگونه نزد وجدان خود توجیه می‌کنند. باید از اینها پرسید می‌دانید چه می‌کنید؟ می‌دانید این رفتارها خشم و کینه‌ها را همیشگی می‌کند و بساط هر میزان اعتماد باقی مانده را نیز برمی‌چیند؟