وداع تورمی آجیل نوروز

به گزارش سرویس اقتصاد کلان جهان صنعت نیوز؛ نوروز همواره حکایت از نو شدن داشت؛ نو شدنی که مردم یک سال برای آن تلاش می‌کردند و در شب عید با داشته‌های خود و اندوخته‌های یک سال، زندگی و حال خود را دگرگون و متحول می‌کردند، در واقع بهانه‌ای برای بقا و ادامه دادن و زندگی کردن بود، اما چند سالی است که با آمدن صدای پای بهار، غم در دل‌های بسیاری از مردم رخنه می‌کند؛ اینکه چطور از پس هزینه‌های یک زندگی برآیند یا چگونه صورت خود را با سیلی سرخ نگاه دارند. 

امسال هم قیمت کالاها در روزهای پایانی سال افزایش چشمگیری پیدا کرده است . برای مردم همیشه جای سوال است که اکثر کالاها تولید داخل هستند پس چرا تا این حد بهای آنها بالا برود؟

البته پاسخ روشن است؛ تورم، نوسانات ارز و مشکلات بخش تولید و عرضه از عوامل گرانی کالاهاست. موضوعی که باعث شده سفره مردم طی سال‌های گذشته رو به کوچک‌تر شدن پیش برود. امسال هم قیمت میوه، آجیل و شیرینی در بازار روند افزایشی داشته و گرانی مشکلات بی‌شماری را برای خانواده‌های کم‌درآمد به وجود آورده است.

مدتهاست که دیگر آجیل جز اقلام لاکچری محسوب می شود و خیلی ها توان خرید آن را برای پذیرایی عیدنوروز ندارند.

قیمت نجومی کالاهای پرتقاضا در نوروز سبب رکود در بازارها شده است. در حالی که دولت تلاش دارد گرانی را با عباراتی چون سوداگری و گرانفروشی در بازار به گردن عرضه‌کنندگان بیندازد، اما یک مقام وزارت صمت گفته گرانی کالاها ناشی از تورم است، نه گرانفروشی. در این شرایط سخت معیشتی، معاون اول رییس‌جمهوری می‌گوید که بازار باید خودش، خودش را تنظیم کند و دولت را ناتوان در جهش قیمت‌ها دانسته و از اصناف و بازار خواسته که با گرانفروشی مقابله کنند.

از طرفی وضعیت بازار مواد غذایی مانند همیشه و شاید بدتر از همیشه درگیر گرانی و رکود است، به طوری که در یک سال گذشته برنج ۲۱ درصد، گوشت قرمز ۵۲ درصد، گوشت مرغ ۳۷ درصد، چای و خرما ۱۱۱ درصد، تخم‌مرغ و پنیر ۵۱ درصد و قند و شکر ۷۴ درصد افزایش قیمت را تجربه کرده‌اند.

 این قصه پر غصهحکایت عجیبی است. این قیمت ها  دیگر نو شدنی در کار نیست- حداقل برای ۸۰ درصد مردم- همین که نانی بر سفره بنشانند و شکم خانواده سیر شود، جای شکر دارد، دیگر چه رسد به رخت نو، کیف و کفش یا حتی گوشت و مرغ و آجیل. این مشکلات عدیده باعث شده که دید و بازدید نیز از سنت دیرینه ایرانیان در نوروز باستانی کم‌کم رخت بربندد تا سرخی شرم نداشتن نان بر چهره مادر یا پدر ننشیند.