نگاهی به نابرابری حقوقی در صنعت نفت و تبعات آن

جهان صنعت نیوز – سارا پوردلجو: همواره این باور وجود دارد که افرادی که در شرکت‌های نفتی، پالایشگاه‌ها و مجموعه‌های وابسته به نفت و پتروشیمی مشغول به کار هستند، حقوق بالایی دریافت می‌کنند و اصطلاحاً زندگی راحتی دارند. با وجود اینکه صنعت نفت به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین و سودآورترین صنایع کشور شناخته می‌شود، در بسیاری از موارد کارگران این صنعت سهم کمی از این سود دارند و حقوق آن‌ها با توجه به سختی و اهمیت کار، افزایش چندانی نمی‌یابد. اخیراً فیش‌های حقوقی برخی کارکنان شرکت‌های نفتی در صفحات مجازی منتشر شد که نشان می‌دهد باوجود کار در شرایط سخت، ماهانه تنها ۷ میلیون تومان دریافت می‌کنند! از سوی دیگر، فیش‌های حقوقی مربوط به مدیران و کارمندان رده‌بالای شرکت‌های نفتی وجود دارد که حقوق‌های بسیار بالایی دریافت می‌کنند.

چرا پایه حقوق متناسب با شرایط کار در نظر گرفته نمی‌شود؟

 تصور بسیاری از افراد در جامعه این است که کارکنان و کارگران صنعت نفت، به‌ویژه در مناطق عملیاتی، به دلیل سختی‌های کار و اهمیت شغل‌شان، حقوق و مزایای بسیار بالایی دریافت می‌کنند. اما در حقیقت، بسیاری از کارگران و کارکنان شاغل در این صنعت حقوق‌های بسیار کمتری از آنچه که عموم مردم تصور می‌کنند، دریافت می‌کنند. برای مثال، براساس برخی از فیش‌های حقوقی منتشر شده در رسانه‌ها، حقوق ماهانه برخی از کارگران در مناطق نفتی تقریباً ۷ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان است. این رقم در مقایسه با هزینه‌های زندگی و تورم بالا، رقم ناچیزی به‌نظر می‌رسد. درجه سختی کار و شرایطی که در آن افراد مشغول به کار هستند، همواره از مسائل مهمی است که باید به آن توجه شود. کار کردن در مکان‌هایی مانند پالایشگاه‌ها که افراد دائماً با مواد شیمیایی سر و کار دارند و جان و سلامتی آن‌ها در خطر است، فداکاری بیشتری می‌طلبد و نیاز به توجه بیشتر کارفرمایان و دولت به کارکنان این مجموعه‌ها دارد. حداقل کاری که می‌توان در حق کارکنان این بخش انجام داد، پرداخت حقوقی است که حداقل با شرایط امروز جامعه و تورم همخوانی داشته باشد. کار در شرایطی با دمای بالای ۵۰ درجه، انواع و اقسام بیماری‌ها، به‌ویژه بیماری‌های تنفسی و پوستی، به‌علاوه ساعت‌های کاری زیاد و دوری از خانواده و شب‌کاری، قطعاً نیاز به انگیزه‌ای دارد که افراد را در این شغل نگه دارد و آن انگیزه چیزی جز حقوق مناسب و رفاه کارکنان نیست.

روز به روز از تعداد نیروی کار متخصص در صنایع کاسته می‌شود!

تقلیل نیروی کار متخصص در هر زمینه‌ای به یک بحران جدی تبدیل شده است که روز به روز شدت می‌یابد و تنها مختص صنایع نیست. ایران به مهد تربیت نیروهای متخصص تبدیل شده و برای آموزش این افراد هزینه‌های زیادی صرف می‌شود، اما در عمل این نیروها به کار کشور نمی‌آید و به کشورهای همسایه و خارجی می‌روند. این کشورها به خوبی می‌دانند چگونه افراد را راضی و خشنود نگه دارند و امید به زندگی و تمایل به ماندن در آنجا را در افراد افزایش دهند.

کار کردن در صنایع، از پایین‌ترین سطوح تا مدیران ارشد، نیاز به آموزش و توجه ویژه‌ای دارد و موضوع مهمی است. جایگزینی افرادی که اغلب به دلیل حقوق پایین مجبور به ترک کار و انجام شغل‌های غیرتخصصی یا مهاجرت می‌شوند، علاوه بر هزینه‌های زیاد، زمان زیادی نیز می‌برد. این در حالی است که طبق آمار رسمی، یک تکنسین نفتی در سایر کشورهای حوزه خلیج فارس ماهانه حداقل ۵ هزار دلار دریافت می‌کند، اما این رقم حتی برای مدیران ارشد در ایران کمتر از ۲ هزار دلار است. شاید تنها دلیلی که افراد را مجبور به ماندن در چنین شغل سختی می‌کند، عشق به وطن و وجدان کاری باشد، اما باید توجه داشت که وقتی مسئله گذران زندگی و امرار معاش مطرح باشد، حتی عشق به وطن هم ممکن است تحت‌الشعاع قرار گیرد. برای رفع این مشکل، ضروری است که سیاست‌گذاران و مسئولین به وضعیت حقوق و مزایای این قشر توجه بیشتری داشته باشند تا شرایط زندگی و کاری این افراد بهبود یابد.

 

 

اخبار برگزیدهنفت و پتروشیمی