قطار شوم خودکشی
پزشک زن دیگری دست به خودکشی زد. هنوز مرگ خودخواسته پرستو را درک نکرده بودیم که سمیرا هم به آن پیوست.
به گزارش سرویس اجتماعی «جهان صنعت نیوز»؛ شنیدن اخبار خودکشی پزشکان و کادر درمان در سال‌های اخیر خبری تکرارشونده شده است و هر بار چند خبر از این دست در کنار هم قرار می‌گیرند که همه از بد بودن وضعیت آن سخن می‌گویند.با این حال موضوع خودکشی خبری نیست که چندان آمار و اطلاعات رسمی درباره آن بیان شود. به‌ویژه اگر پدیده خودکشی در میان قشری رایج شود که هم تامین‌کننده سلامت و امنیت روانی شهروندان هستند و هم در سال‌های اخیر اخبار مهاجرت‌شان ایرانی‌ها را نگران کرده است.
موج‌های خودکشی کادر درمان
این در حالی است که براساس گزارش‌های رسمی حداقل سه موج خودکشی در میان کادر درمان رخ داده است. سال ۱۴۰۰ که اولین موج بود در کرونا اتفاق افتاد. بعد سال ۱۴۰۱ این روند ادامه پیدا کرد و سال ۱۴۰۲ که سیاه‌ترین سال بود.
لبته از ابتدای سال جدید نیز خودکشی‌ها همچنان ادامه داشت و یکی دیگر از پزشکان جوان طرحی که دستیار قلب بود با شروع سال جدید در فروردین‌ماه دست به خودکشی زد.
بنابراین موارد اقدام به خودکشی در میان کادر سلامت زیاد شده است. به عقیده کارشناسان مهم‌ترین عواملی که موجب خودکشی پزشکان می‌شود و باید به آن توجه کرد «حجم کاری» یا همان تعداد شیفت در یک ماه، میزان افسردگی و همینطور سطح درآمد است.
هر چقدر درآمد دستیاران کمتر بوده، میزان افکار خودکشی شیوعش بیشتر است. به همین دلیل وزارت بهداشت درصدد افزایش سطح درآمد دستیاران است اما هنوز این امر محقق نشده است.
دستیاری؛ شغل یا کار دانشجویی؟
با این حال یکی از معضلات اصلی دوران دستیاری این است که تکلیف دستیاری مشخص نیست. معلوم نیست شغل است یا بالاخره تحصیل است. یعنی یک کار دانشجویی است. در عین اینکه شغل محسوب نمی‌شود، ولی دستیار با تبعات یک شغل روبه‌روست مثلا امکان شکایت‌کردن از او وجود دارد.
آیین‌نامه‌ای وجود دارد که می‌گوید باید چقدر در ماه کشیک بدهد اما خیلی وقت‌ها دستیاران بیشتر از آن حدی که تعریف شده کشیک می‌دهند ولی از طرف دیگر حقوقشان کمتر از آن حدی است که باید باشد و به عنوان یک کار در نظر گرفته شده باشد. بیمه ندارند. بیمه مسوولیت ندارند. بیمه بازنشستگی ندارند. به همین دلیل فشار کاری بر دوش آنها سنگینی می‌کند.
بازهم خودکشی کادر درمان!
پنجشنبه گذشته نیز رییس بیمارستان شریعتی تهران درگذشت متخصص این بیمارستان را تسلیت گفت. احمدرضا جمشیدی در پیامی نوشت: «خبر اندوه‌بار درگذشت دکتر سمیرا آل‌سعیدی دانشیار روماتولوژی و عضو مرکز تحقیقات روماتولوژی دانشگاه علوم پزشکی تهران موجب تاثر و تالم جامعه دانشگاهی گردید. دکتر آل‌سعیدی جزو نوابغ و افتخارات دانشگاه بود و از دست دادن ایشان غم بزرگی را بر پیکر دانشگاه و بیمارستان به جای گذاشت و یاد ایشان برای همیشه برقلب و ذهن ما نقش خواهد بست.» بعد از خبر درگذشت دکتر سمیرا آل‌سعیدی، دیروز مهدی عبدوس، پزشک، در شبکه اجتماعی ایکس پرده از خبری تلخ برداشت، در توئیتی نوشت: «خانم دکتر سمیرا آل‌سعیدی فوق‌تخصص روماتولوژی از میان ما رفت ایشان روز قبل پلن دارویی خودکشی خود را با رزیدنت‌ها مطرح کرده، آنها موضوع را جدی نگرفته و سر به سر ایشان هم می‌گذارند، مرحوم به گواهی همکاران، خوش اخلاق، فعال و با وجدان کاری بوده از ایشان یک فرزند به یادگار مانده است. شاید در لحظات آخر زندگی گفته من زنی هستم که دنیا را روی انگشتان خود می‌چرخانم اما از پس دلتنگی‌هایم بر نمی‌آیم. پزشکان بیشتر از سایر اقشار جامعه در معرض تنش و استرس‌های فراوان کاری هستند. آنها سرمایه کشور هستند، احترام را حفظ کنید تنهای‌شان نگذارید.»
با اینکه سال‌هاست نظام بهداشت و سلامت با مسئله خودکشی پزشکان، پرستاران و رزیدنت‌ها مواجه است، موضوعی که هر بار با انتشار خبر یک خودکشی دیگر به صدر اخبار برمی‌گردد اما چاره‌ای برای آن در نظر گرفته نشده است.
آمارهای سیاه
محمد شریفی‌مقدم دبیرکل خانه پرستار با اشاره به اینکه هنوز آمار دقیقی در رابطه با خودکشی پرستاران نداریم به «جهان‌صنعت» گفت: خودکشی موضوعی چندوجهی است و به عوامل درونی و بیرونی بستگی دارد که ما با عوامل درونی کار نداریم اما در مورد عوامل بیرونی باید بگوییم که طبق برخی پژوهش‌ها آمار تمایل به خودکشی در ایام کرونا بالاتر رفته است.
به‌طور مثال در ملایر پژوهشی در ایام کرونا صورت گرفت که طبق این پژوهش، بیش از ۲۷درصد از پرستاران افکارِ خودکشی و بیش از ۹درصد هم آمادگی برای خودکشی داشتند. با این حال هنوز آمار دقیقی در رابطه با خودکشی پرستاران نداریم چراکه خودکشی از نظر فرهنگی در جامعه ما مذموم است و خانوادهها تمایلی به گزارش خودکشی ندارند. از طرفی چون در صورت محرز شدنِ خودکشی برای بازماندگان، مستمری برقرار نمی‌شود، در نتیجه بسیاری تمایلی به بیان علت مرگ عضو خانواده خود ندارند.
عرصه بر پرستاران تنگ است
وی با تاکید بر وضعیتِ بدِ پرستاران اظهار کرد: عرصه بر پرستاران تنگ است و همه مسوولان در ایجاد چنین فضایی مسوول هستند. در دوران کرونا پرستاران، شرایط بسیار سختی داشتند. آمار مرگ پرستاران به علت کرونا در ایران بالا بود چون تعداد پرستاران کم بود و در ابتدای شیوع کرونا تجهیزات لازم وجود نداشت. کرونا آثار بسیاری زیانباری بر جامعه پرستاری کشور گذاشت. پرستاران بیشترین مواجهه را با بیماران کرونایی داشتند و میزان استرس و اضطراب در این دوره برای آنها بسیار شدید بود و تداوم این اضطراب و استرس گاهی به افسردگی می‌انجامد.
او ادامه داد: تعداد فوتی پرستاران جوان ما در سال ۱۴۰۲ زیاد بود اما علت فوت آنها به صورت دقیق مشخص نیست. گاهی به دلیل فشار کار بالا این اتفاق می‌افتد و متاسفانه گاهی هم ممکن است به دلیل اقدام به خودکشی باشد که همانطور که گفتم خیلی اوقات پنهان می‌ماند و ما اطلاعات دقیقی از آمار نداریم.
شریفی‌مقدم بیان کرد: با وجود تمام سختی‌هایی که پرستاران در دوران کرونا متحمل شدند، بعد از پایان کرونا مطالباتشان نادیده گرفته شد و بسیاری از پرستاران طرحی نیز به‌راحتی کنار گذاشته شدند. این درحالی است که کمبودِ نیروی پرستار در کشور بسیار زیاد است و باید این نیروها را جذب کرد اما خب دولت می‌گوید بودجه نداریم. باید توجه کرد که از این وضع مردم و بیماران بسیار متضرر می‌شوند. البته وعده‌هایی برای جذب به این پرستاران داده شد اما به هیچ‌کدام از این وعده‌ها عمل نشد. پرستارانی که امروز برای بیان مطالبات و گرفتن حقوقشان به خیابان‌ها می‌آیند، یکی از شعارهایشان این است که «با کرونا جنگیدیم، حمایتی ندیدیم» و این واقعیت دارد. آنها آثار روحی و روانی و جسمی کرونا را دیدند اما بعد از پایان کرونا هیچ‌کدام از مطالباتشان محقق نشد.
دبیرکل خانه پرستار گفت: نه تعرفه‌گذاری به درستی اجرا شد و نه تبدیل وضعیت و جذب پرستاران اتفاق افتاد. از طرفی مشکل کمبود دریافتی، اضافه‌کارِ اجباری با حقوق بسیار پایین، معوقات مزدی در برخی بیمارستان‌ها همچنان پابرجاست. برخی پرستاران می‌گویند، اضافه کار ناچیز ساعتی ۲۰هزار تومان و کارانه‌شان را چند ماهی است که نگرفته‌اند. خیلی از پرستاران راضی به انجام این اضافه کار نیستند، برخی را مجبور می‌کنند و برخی نیز به دلیل نیاز به پول مجبور می‌شوند اضافه‌کار بایستند، که حتی همین اضافه کار ناچیز را هم در برخی بیمارستان‌ها با تاخیر پراخت می‌کنند.
وی افزود: بدتر آنکه پرستاران در اعتراض به چنین وضعیتی معمولا بازخواست و تهدید می‌شوند. در مواردی بخش و بیمارستان پرستاران معترض را جابه‌جا کرده‌اند. در واقع به‌جای آنکه چاره‌ای برای حل مشکلِ پرستاران ببینند با آنها برخورد می‌کنند و در برخی مواقع به بیمارستان راه نمی‌دهند و آنها را تهدید به اخراج می‌کنند. جامعه پرستاری دچار بحران شدید شده و مسوولی هم به این وضعیت توجه نمی‌کند در چنین شرایطی است که آمار مهاجرت به بالای ۳هزار نفر رسیده است، تعداد بی‌شماری ترک شغل می‌کنند و آنها هم که می‌مانند معترض هستند. امیدواریم مسوولان مربوطه فکری به حال وضعیت کادر درمان کنند.
اجتماعی و فرهنگیاخبار برگزیدهویدئولینک کوتاه :
